Θέλω να γράψω για την Αφρική....

Θέλω να γράψω για την Αφρική. Ίσως να γράψω σήμερα κάτι, αύριο κάτι άλλο και πάει λέγοντας...
Μόλις γύρισα από ένα 5νθήμερο ταξίδι στην Ακτή Ελεφαντοστού και το μόνο που έχω να πω είναι ότι είμαι τυχερή που το έζησα. Θα πήγαινα ποτέ στην Ακτή Ελεφαντοστού; Ίσως όχι. Μάλλον όχι. Υπήρξε όμως καλός λόγος (θα μιλήσω και γι' αυτό αργότερα) κι ήταν μέσα στις "υποχρεώσεις" μου τις επαγγελματικές - τι ωραίο να έχω τέτοιες "υποχρεώσεις"....

Πήγα λοιπόν σε μια όμορφη γη. Σε μια πλούσια κι ευλογημένη γη. Ταξίδεψα στην υπέροχη ενδοχώρα. Πέρασα μέσα από πόλεις και χωριά. Πέρασα μέσα από την καθημερινότητα ενός λαού, μια δύσκολη και σκληρή για τα μάτια ενός δυτικού καθημερινότητα. Είδα πως είναι τα κακαόδεντρα κι οι τερμιτοφωλιές - έμοιαζαν με όμορφα κάστρα στην άμμο...Είδα παιδιά αδικημένα, παιδιά πληγωμένα, παιδιά που σταμάτησαν νωρίς να είναι παιδιά. Περπάτησα ανάμεσα σε λάσπες και κατοικίδια ζώα που βρίσκονταν ανάμεσά μας. Χάθηκα στα σύννεφα που σκοτείνιαζαν τον ουρανό και μας ανακούφιζαν από την φριχτή ζέστη. Υπέφερα από την υγρασία και την αίσθηση του να κολλάς ολόκληρος κι ας βγήκες μόλις από το μπάνιο - ναι! είχαμε μπάνιο εμείς! Χάζευα τους πολύχρωμους πάγκους με τα φρούτα και τα λαχανικά αυτής της γης - κρίμα που δε μπορούσα να τα δοκιμάσω (δεν πρέπει λένε οι ταξιδιωτικές οδηγίες και καλά κάνουν). Δροσίστηκα από τα ορμητικά νερά των καταρρακτών του Μαν.  Δοκίμασα αυτά που απλόχερα μας προσέφεραν κι έφαγα με τα χέρια όπως οι ίδιοι - δε μ' ένοιαξε καθόλου. Αισθάνθηκα ανασφάλεια περπατώντας στους χωματόδρομους της παραγκούπολης του Αμπόμπο στην περιοχή του Αμπιτζάν. Πνιγόμουνα από την άσχημη μυρωδιά από το κακοσυντηρημένο ή και πρωτόγονο αποχετευτικό δίκτυο στην πρωτεύουσα σε συνδυασμό με την υγρασία. Ανέπνεα την γη στην επαρχία του Μαν, στην περιοχή με τα 18 βουνά. Είδα παιδιά που θέλανε απεγνωσμένα να μας αγγίξουν. Παιδιά χαμογελαστά. Παιδιά που ικανοποιούνται με τόσο λίγα. Ένιωσα πολύ τυχερή για όσα έχω και πολύ κακομαθημένη ταυτόχρονα. Άκουγα για φαινόμενα, ασθένειες και στατιστικές και μου ερχότανε να κλάψω. Είδα την σπουδαία δουλειά ανθρώπων που έχουν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και τα αποτελέσματά της προσπάθειας και συγκινήθηκα και ξέρω - όπως κι εκείνοι πολύ καλά - ότι έχουν πολύ δρόμο ακόμα.

Άκουσα και μουσικές της Αφρικής. Ένιωσα το ρυθμό να με διαπερνά κι ας μην μπορούσα να τον χορέψω. Ένιωσα τη ζεστασιά των ανθρώπων.

Ένιωσα όμως και περήφανη. Ήμουν μέλος μια ελληνικής αποστολής της unicef με επικεφαλής την αγαπημένη μου Ελευθερία ως πρέσβειρα της unicef από την Ελλάδα, η οποία ήταν ουσιαστική στο ρόλο της, ήταν ουσιαστικά εκεί. Πάντα ακριβής. Πάντα ακριβή.

Θα πω κι άλλα, άλλο βράδυ. Νιώθω το σώμα μου πολύ κουρασμένο, το μέσα μου όμως είναι ανάλαφρο. Θα γράψω πάλι, θα γράψω κι άλλα. Είναι ανάγκη προσωπική....