Slow motion....

Φθινοπώριασε. Το σαββατοκύριακο το ένιωσα. Μ' άρεσε η ξαφνική βροχή κι η μυρωδιά της γης. Δεν ήμουν στην Αθήνα. Ήμουν μακριά. Σε γνώριμους τόπους - γνώριμους και τόσο ξένους...
Κι όπως συνέβαινε και τότε, τότε που ήμουν παιδί, έβρεξε πολύ δυνατά και κόπηκε το ρεύμα....Ήταν τέλεια! Είχε σκοτεινιάσει κι ας ήταν μόνο 3 το μεσημέρι....δεν ανάψαμε φακούς, ούτε κεριά...καθήσαμε έξω κι ας είχε ψύχρα και χαζεύαμε τη θάλασσα μουτρωμένη από μακρυά...- μουτρωμένη αλλά τόσο ωραία!....και μιλάγαμε, γελάγαμε, θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε, διαφωνήσαμε, απλώσαμε το χέρι στον ώμο να πούμε "εγώ είμαι πάντα εδώ"...
Για μια στιγμή ένιωσα ότι δεν είχε περάσει καθόλου ο χρόνος...ένιωσα ότι αυτή τη στιγμή την είχα ξαναζήσει....στο σπίτι στο χωριό, στο φοιτητικό σπίτι στην Αγγλία....ναι deja vu!
Μετά συνειδητοποίησα ότι τα χρόνια έχουν περάσει, ότι δεν είμαστε ίδιες, ότι δεν είμαστε μόνες...ήταν το γέλιο του παιδιού δίπλα μας να μας φωνάζει και να μας ξεσηκώνει...αυτό ήταν το διαφορετικό ! Και το τόσο ωραίο..... Κι ύστερα πέρασε η ώρα....ήρθε και το άλλο παιδί, το πιο μικρό...τότε σιγουρεύτηκα εντελώς: τα πράγματα είναι αλλιώς....
- Μα είσαι η ίδια κατά βάθος....
Ναι...Και όχι ταυτόχρονα....μετά ήρθε και το ρεύμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής....άφησα το παράθυρο ανοιχτό να μυρίζω τη γη...πάντα μου άρεσε η μυρωδιά της γης μετά τη βροχή....
Σαν ανεβήκαμε το βουνό είδα κι ένα υπέροχο τεράστιο ουράνιο τόξο....Έβλεπα τα χρώματα τόσο καθαρά και κόλλησα σ' ένα υπέροχο και βαθύ μωβ στην κάτω του άκρη....Οδηγούσα αργά κι ένιωθα ότι είχα μπει στην μωβ ζώνη...πηγαίνα αργά - slow motion - κι όλα γύρω μου είχαν διαφορετική ταχύτητα - και διαφορετική σημασία και...
- Άλλη ουσία....
Ναι....άλλη.... πιο βαθειά. Στάθηκα στην άκρη του δρόμου....σύννεφα είχαν τυλίξει το βουνό....εξωπραγματική εικόνα! Έψαξα για τη μηχανή μου, δεν την είχα μαζί ....Θύμωσα με τον εαυτό μου κι επανήλθα στην πραγματικότητα.... Όλα ξαναήρθαν στην πραγματική τους διάσταση, στους πραγματικούς τους χρόνους....
Γύρισα πίσω...η μέρα όμως δεν είχε τελειώσει...
Λίγο μετά περπάτησα στο χωριό. Είχε νυχτώσει. Σάββατο βράδυ κι όλα είχαν ερημώσει....Περπάταγα πάλι σε άλλη διάσταση...πάλι slow motion...ένιωσα σα τότε που περπάταγα στους δρόμους του χωριού προχωρημένο φθινόπωρο γυρίζοντας βραδάκι από κάποιο φροντιστήριο...Μόνο που τότε ήταν αλλιώς...δεν ήταν τόσο σκοτεινά....τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά....κόσμος περπάταγε στους δρόμους....Τα έβλεπα στ' αλήθεια όλα αυτά ξανά σε αργή κίνηση....Ένα απότομο φρενάρισμα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Και τότε κατάλαβα πως πρέπει να επιταχύνω το βήμα μου γιατί κάτι τύποι με κοίταγαν περίεργα κι ένιωσα ανασφάλεια.... Μπήκα στο σπίτι λίγο μετά ...Έριξα νερό στο πρόσωπό μου και με κοίταξα μετά από καιρό. Είδα τα μάτια μου κουρασμένα και δυο ρυτίδες που δεν τις έβλεπα πριν ακόμη κι αν τις είχα....
- Έλα μωρέ, εσύ , ρυτίδες.... πώς κάνεις έτσι;
Εγώ, ρυτίδες, ναι...... Ναι! Χαμογέλασα όμως.... "Εντάξει είμαι και με ρυτίδες" είπα στον εαυτό μου κι έτρεξα γιατί άκουσα την μαμά μου να με φωνάζει για φαγητό....