The Numb Series...

-Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;
-Πολλά...τα πάντα!
-Κι όμως...εγώ που έχασα ανθρώπους κι ένιωσα βαθειά μέσα μου το κόστος της απώλειας από τα 19 μου, εγώ που δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι όσους έχουν φύγει, άκουσα την είδηση για τη δολοφονία ενός ανθρώπου απαθής, χωρίς συναισθήματα...και μετά γύρισα κανάλι! Απίστευτο! Σε αυτή τη χώρα που μεγάλωσα δεν ένιωθα τον φόβο...νόμιζα ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε χώρες μακρινές και στην τηλεόραση...και τώρα τη μια χρονιά δολοφονείται ένας 15χρονος, πριν λίγο καιρό εμπρηστές -στο όνομα των δικαιωμάτων των εργαζομένων - δολοφονούν - ναι δολοφονούν - νέους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας και χτες βράδυ δολοφονείται άλλος ένας άνθρωπος, προκλητικά, σε ένα σημείο που κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο να συμβεί! Κι όμως συνέβη...
Κι εγώ απαθής...ατάραχη να ψάχνω κάτι άλλο να δω...να λέω "όχι πάλι, όχι άλλο"...Τάση φυγής και αυτοπροστασία; Φόβος βαθύς; Δεν ξέρω...δε θέλω να ξέρω μάλλον...αλλά αυτό τον θάνατο εν ζωή φοβάμαι σίγουρα πολύ: το θάνατο των συναισθημάτων και της ανθρωπιάς που περνάει κι από μένα....

Αν διάλεγα ...

...δρόμο να ζήσω, θα ήταν η "Οδός Ονείρων"...ναι, η "Οδός Ονείρων" με τις μουσικές του Μάνου...η "Οδός Ονείρων" ή μάλλον η "Οδός Καθαρών και Φωτεινών Ονείρων"....
- Πάντως "Ονείρων"...
- Πάντα "Ονείρων"....και πάντα με μουσικές του Χατζιδάκι....
- "Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά....κάθε δρόμος έχει μια γωνιά για τα παιδιά...."
- Το θυμάσαι ακόμα με τη φωνή της Ε. στο Ηρώδειο; Ξαναβαφτίστηκε το τραγούδι...Αλλά και "Το μεθυσμένο κορίτσι..."
 - "Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι, το κορίτσι μου βουλιάζει..."
-Θυμάσαι στην Αρέκια στη Ζάκυνθο; Με μάγουλα κόκκινα από το κρασί - και από την πολλή καψούρα - είχες ζητήσει από την ομάδα να μου το κάνουνε καντάδα...ήμουν το "μεθυσμένο κορίτσι"...Καθ'όλα μεθυσμένο!

Μας σημαδεύουν τα τραγούδια. Μας μαρκάρουν. Ορίζουν στιγμές. Ξύνουν πληγές. Δίνουν φωνή σ' όσα δεν ξέρεις πως ζεις και σ' όσα δεν ξέρεις πώς να τα πεις. Σου κάνουν συντροφιά κι άλλοτε σ' αφήνουν να νιώθεις ακόμα πιο μόνος. Βγάζουν λυγμούς. Σε διαπερνούν και προκαλούν σπασμούς. Σε ταξιδεύουν γλυκά. Σε προκαλούν σκληρά. Σε προσκαλούν. Στο όνειρο. Εκεί απ' όπου δε θα ξεφύγω- και δε θέλω να ξεφύγω - ποτέ....

Δυο φιλιά σου...

...κι ένα χάδι....παραδόθηκα σε σένα, δε λογάριασα κανένα κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει....


Κάθομαι στη βεράντα απολαμβάνοντας την ησυχία της νύχτας και με κιλά τις τύψεις για την ολόφρεσκη τάρτα λεμόνι που καταβρόχθισα με τη φιλενάδα μου - είπαμε το βραδυνό φαγητό είναι κοινωνικό το άτιμο! Και ξαφνικά ενώ βογκάω από το βαρύ στομάχι και ξεκουμπώνω το παντελόνι μου περνάει αμάξι. Άσχετο! Κι ακούω το τραγουδάκι. Το σιγοψιθυρίζω. Κολλάω - και τώρα το γράφω!

Πόσα χρόνια το ξέρω...φυσικά και δε θυμάμαι πότε το πρωτοάκουσα- έχει σημασία;άλλωστε νιώθω πως το ξέρω από πάντα...
Ωραία κυλάει το βράδυ. Ωραία να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους αγαπημένους. Που κάποτε μοιραζόσασταν μια καθημερινότητα και τώρα μπορεί να κάνετε κι ένα 6μηνο για να βρεθείτε! Τι ωραία...Κι όταν ξαναβρίσκεστε είναι σα να τα είπατε μόλις χτες!

Γι'αυτές τις λίγες στιγμές, γι'αυτές τις μικρές χαρές, γεμάτες αναμνήσεις και γεύση από τάρτα λεμόνι, αξίζει....

Deep Blue Sea {1}

Με βλέμμα ζαλισμένο και κορμί νωχελικό από τον ύπνο - απομεσήμερο Σαββάτου - και ποτισμένο με τη θαλασσινή αρμύρα κι εσάνς αντηλιακού, γράφω δυο γραμμές και χαιρετώ το καλοκαίρι....Το μυρίζω, το ανασαίνω, το χαίρομαι!

Σε γνώριμο στέκι (καταφύγιο), με παρέα (σχεδόν) όπως παλιά κι όπως πάντα, με το ίδιο κάδρο απέναντι, τα τζιτζίκια να μουρμουράνε και τον Ευβοϊκό να κάνει κόντρες με το βοριαδάκι...

Αποφασίζω να σηκωθώ...ξυπόλητη και με μαγιό...πάλι κουβάλησα ρούχα που δε θα βάλω...δε με νοιάζει, πάντα  τα ίδια κάνω...

Κοιτάζω τη θάλασσα και την παρακαλώ να μην αγριέψει....θέλω απεγνωσμένα κι άλλη βουτιά....θα μου κάνει το χατήρι;;;

(to be continued)

ps: Τελικά δε μου το έκανε το χατήρι...όμως μου χάρισε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.....

Τα βράδια μου τα εργένικα....

Τα γουστάρω πολύ "τα βράδια μου τα εργένικα"...Δεν είναι ότι σπάζομαι που είναι εδώ εκείνος...όχι βέβαια! Αλλά ηρεμώ και ξεθολώνω λίγο όταν μένω μόνη...Έχω χρόνο και χώρο για μένα τα βράδια σαν τώρα - καλή ώρα - που η μικρή μου έχει κοιμηθεί...Άναψα τα κεράκια μου, ξάπλωσα στον καναπέ στο μπαλκόνι μου και μυρίζω γιασεμί και νυχτολούλουδο...Από κάπου ακούγεται τζαζ....κι ένα μωρό να κλαίει...αλλά εγώ ακούω μόνο την τζάζ...και τον απόηχο της λεωφόρου.....

Σήμερα πήγα μια ωραία βόλτα στο κέντρο...με την μικρή...Μοναστηράκι...δίπλα στην Παλιά Αγορά...παγωτό χωνάκι με δυο μπάλες - ευρωπαϊκές όμως γεύσεις, τι...! - ωραία κουβεντούλα με την Δ. που είχα επιθυμήσει και θα 'θελα να μπορούσα να βλέπω πιο συχνά....μου έλειπε και η J....μ'άρεσε που έδειχνα στην μικρή μου μια αγαπημένη μου μεριά της Αθήνας....έλαμπαν τα ματάκια της μόλις είδε την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα! Περπατήσαμε στον πεζόδρομο και χαζεύαμε τους μικροπωλητές...ρίξαμε ψιλά σε δυο πλανόδιους μουσικούς....κι αν δεν είχε γεμίσει το στομάχι μας με παγωτό θα χτυπάγαμε κι ένα κεμπάπ με πίτα στον Σάββα, αμέ!

Και τώρα πλήρης κι αραχτή....με το λάπτοπ μου και το χέρι μου να γράφει - και τη σκέψη μου να τρέχει (μα αντέχει!)...Δεν άνοιξα τηλεόραση σήμερα, δεν άκουσα ειδήσεις ούτε από το ραδιόφωνο, ούτε εφημερίδα αγόρασα, ούτε μπήκα στο ίντερνετ να διαβάσω καμιά είδηση....Μάλλον γι' αυτό είμαι πιο ανάλαφρη..Μας έχουνε μπουχτίσει! Φόβος για όλα, φόβος παντού...Γι' αυτό κι εγώ σήμερα ψηφίζω καλοκαίρι, καρπούζι και κεράσια, βόλτα στην Αθήνα, γιασεμί και νυχτολούλουδο, χωνάκι παγωτό και τον γαλανό ουρανό της Αθήνας....Α! Και τα "βράδια μου τα εργένικα"...μ' ένα ποτήρι σανγκρία στο χέρι....την Billie Holiday στο ραδιόφωνο....ένα αεράκι που χαϊδεύει τα ξυπόλητα πόδια, τα κεράκια που φωτίζουν γλυκά κι εμένα να αποκοιμιέμαι ήσυχα και γλυκά......

Gone with the summer.... {2}

"Tου ονείρου η αύρα"...πέρασε, την ένιωσα, ήταν εδώ, ήμουν εδώ - εσύ δεν ήσουν....κι ας σ'ένιωσα εδώ τριγύρω....

- Μα εδώ είμαι, πάντα και παντού...όπου είσαι συ είμαι κι εγώ...με κουβαλάς....

Οι άνθρωποι που αγαπάμε δε φεύγουν στ' αλήθεια. Τους κουβαλάμε μέσα μας...δεν ξεχνάμε τη φωνή τους, ξεδιψάμε την πληγή τους....ακούμε τη φωνή τους...μας λείπει τ' άγγιγμά τους - μαθαίνουμε να ζούμ μ' αυτό...Μας πονάει η απώλεια, μας γονατίζει, μας θυμώνει...

- Μας κυκλώνει....

Την αγαπάμε όμως....μ' ένα παράξενο τρόπο....την αγαπάμε όπως κι εκείνους γιατί είναι το μονοπάτι να ερχόμαστε πάντα σ' εκείνους....

-Mε σκοτείνιασες πάλι....

Ναι...αλλά σ' αρέσει ;-)..."Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια"...Θυμάσαι;

(texted again - to be continued....)

Gone with the summer....{1}

"Όλα τα πήρε το καλοκαίρι...."

-Αυτό που έφυγε;

Όχι αυτό που θα 'ρθει...πριν έρθει φύσηξε -ξέρεις αυτό το αεράκι του καλοκαιριού, εκείνο το δαιμονισμένο που πιάνει τις Κυκλάδες -  φύσηξε και τα σκόρπισε όλα. Όλα!

-Και μας τους δύο;

Και "μας τους δύο χέρι με χέρι" - όχι πια! Τώρα έρημοι, σε έρημους δρόμους...

-"Έρημοι δρόμοι"....

Σα να ερήμωσαν στ' αλήθεια όλα...σα να μην υπάρχει τίποτα πια τριγύρω, τίποτα και κανείς. Δε σε νοιάζει, δε νιώθεις- κι όμως ένιωσες κάποτε τόσα πολλά...

-Θα ξανανιώσεις....

Θα ξανανιώσεις; Θα ξαναζήσεις; Θέλεις; Κι όταν όλα ξεθωριάσουν και φύγουν θα ξαναερημώσεις....ε; Θέλεις; Θέλεις....Γιατί αξίζει για όσο κρατάει;Μπα! Γιατί είναι αβάσταχτο το μετά, έστω κι αν σου πάρει και μόνο μια μέρα ως να σηκωθείς πάλι....

(to be continued..... this was texted at the cell phone....while day-dreaming....to be continued...)

Happy end...

Τώρα που μεγαλώνω μ' αρέσουν οι ταινίες με happy end...Θέλω στο τέλος το κορίτσι να φεύγει με το αγόρι...ο χαμένος να τα βρίσκει όλα και να ξεκινά από την αρχή....ο κακός να γίνεται καλός....ο φτωχός να στέκεται στα πόδια του...ο χτυπημένος να ξαναπερπατά....η αρρώστια να νικιέται....θέλω να το βρίσκεις εκείνο το φιλί "που το λαχτάρησες πολύ...."Αυτό θέλω...


- Το θέλεις γιατί στ' αλήθεια είναι αλλιώς....


Και να 'ναι αλλιώς και να γίνει αλλιώς δε με νοιάζει....θέλω να βλέπω ότι βρέχει και να γουστάρω...όχι να βρίζω που δεν έχει λιακάδα και χάνω άλλη μια εκδρομή....θέλω να βλέπω ότι χιονίζει κι όλοι αισθάνονται ότι είναι στο παραμύθι κι ότι ξαναγίνονται παιδιά και φτιάχνουν χιονάνθρωπους (πάντα υπάρχουν διαθέσιμα καρότα, σκουπόξυλα και κουμπιά!) και δε σιχτιρίζουν που δε μπορούν να κουνήσουν γιατί κανείς δεν καθάρισε τους δρόμους...θέλω να βλέπω ότι τολμάς κι ας φοβάσαι - και στο τέλος βγαίνεις κερδισμένος κι όχι ότι πάλι έμεινες πίσω μ' ένα γαμώτο.....


-Γαμώτο...!


Θέλω να βλέπω ότι κάνεις έρωτα ό,τι ώρα και να' ναι, όπου να'ναι και να μη νιώθεις κουρασμένη...θέλω να φοράς πάντα τα σωστά εσώρουχα και να μην κάνεις πίσω γιατί φοράς το λάθος σλιπάκι....να με φιλάς και να ακούγεται από κάπου η Billie Holiday κι όχι το δελτίο στις 12μιση με παραγραφές, διαγραφές, απογραφές.... να με παίρνεις αγκαλιά και να μυρίζω γιασεμί κι όχι να είμαι ποτισμένη με το βαρύ απόσταγμα της μέρας....να σε φιλάω και να μυρίζεις γρανίτα λεμόνι κι όχι να γεύομαι το στεγνό σου στόμα...


-Γρανίτα (από) λεμόνι...


Θυμάμαι την ταινία...θερινό σινεμά....ήταν ήδη παλιά κι εσύ στην εφηβεία.... αλλά το σινεμά είχε αφιέρωμα σε παλιές ταινίες...πήγα παρέα με την φίλη μου...εκείνη ήταν μεγαλύτερη κι εγώ τυχερή που με αφήσαν να πάω μαζί της....πατατάκια, πορτοκαλάδα ΑΓΝΗ, μουσικές του Paul Anka, πάρτυ, έρωτες....και να μυρίζεις το γιασεμί.....κλείνω τα μάτια και είναι σα να είμαι εκεί....sealed with a kiss....


-Και lonely, I'm Mr. lonely....


Να'ταν ωραίο και το αγόρι! Στις ταινίες θέλω να είναι ωραίο το αγόρι....και το κορίτσι, δε λέω...αλλά κυρίως το αγόρι....είναι όλα τόσο κανονικά κάθε μέρα...είμαστε όλοι τόσο...απλοί, συνηθισμένοι....εκεί δε μπορεί, πρέπει να είναι...παραμυθένια! Ναι, βρήκα τη σωστή λέξη: παραμυθένια! Σινεμά ο παράδεισος - άλλη υπέροχη ταινία! - έτσι πρέπει να 'ναι!


-Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι....


Ακριβώς! Γι' αυτό στα 120 λεπτά που θα καθίσεις να δεις μια ταινία θέλεις το παραμύθι, το ταξίδι, το χρώμα, την μελωδία, το ωραίο.... χωρίς ενοχές! Ψηφίζω παραμύθι απροκάλυπτα κι ακομπλεξάριστα! 
Happy ending! - και βλέπουμε μετά.... 

Λέξεις, λέξεις μες στο χρόνο....

Κάτι ρωτάς, κάτι απαντώ
λέξεις, λέξεις μες το χρόνο
κάπου είσαι εσύ, κάπου κι εγώ
κάπου, κάπου σ' ανταμώνω
Κάποιες φορές στιγμές, στιγμές
μοιάζουν όλα κερδισμένα
ξαναγυρνάς ξαναγυρνώ
στη συνήθεια και στο ψέμα...




http://www.youtube.com/watch?v=fcnb3MB6yKA


Όλα στο φως....


Πάντα στο φως...μέσα σου...πάντα ήξερες...μπορεί να μην το έδειχνες...μπορεί και να φοβόσουν...πάντα ήξερες...
Και στο σκοτάδι βρίσκεις φως....το λατρεύεις αυτό το φως μες στο σκοτάδι....είναι λίγο....είναι όσο πρέπει ...δε βρίσκει τα ψεγάδια σου...αυτά θες να τα κρύβεις καλά.... όχι από αυτούς που σε ξέρουν....


Είναι στιγμές που ζεις την ψευδαίσθηση ότι τα έχεις καταφέρει...χαμογελάς, ψηλώνεις, παίρνεις ανάσα, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη για κανα λεπτό, για όσο κρατάει αυτό πιστεύεις σε σένα και μετά....τζίφος!! Όλα εξαφανίζονται!!!!! Τα κεκτημένα από μεγάλα γίνονται μικρά....δε βαριέσαι....αγάπα σε και παρ'το χαμπάρι: έτσι είσαι!


-Κι όσα δεν είπαμε;;


-Όλα τα είπαμε...το ξέρεις...αφού τα είπαμε πάει να πει πως το πιστέψαμε έστω για μια στιγμή...άρα δεν ήταν ψέμα....δε θες να βγει στο φως...είναι αρκετό να είναι στο δικό σου φως....


- Βάλε φωτιά στο βλέμμα, ρίξε ένα φως σαν αίμα - κι ύστερα κοίτα με...


Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα τα λόγια αυτά του Αλκίνοου...πριν τα βάλει στο στόμα της η Ε....τα διάβαζα στο χαρτί....όλο μου το κορμί το διαπέρασε ένα παράξενο ρεύμα.....απίστευτο!! Και μετά άκουσα το τραγούδι για πρώτη φορά στο στούντιο...έκλεισα τα μάτια....ήμουν αλλού...κι ένιωθα τόσο τυχερή που το ζω! Είναι σημαντικό να μπορείς να λες "ευχαριστώ γι΄αυτό που ζω"...Είμαι ευτυχής που το κάνω συχνά....


-Επίσης συχνά σκοτεινιάζεις...


-Ε και; Κι αυτό χρειάζεται....μετά από τη σκοτεινιά και τη downiλα άλλωστε γίνεται κανείς πιο δημιουργικός...χείμαρρος οι σκέψεις! ποτάμι οι λέξεις! θες να στεγνώσεις και γράφεις και γράφεις....ανασταίνεσαι!


-Ταυτόχρονα τρελαίνεσαι....


-Ε και; Τρελαίνεσαι ναι! Είναι σα να 'χει πανσέληνο κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή...μετράς το χρόνο αλλιώς...δεν κοιμάσαι όπως τις άλλες μέρες...βλέπεις αλλόκοτα όνειρα....ξυπνάς μες στη νύχτα - ξυπνάς με τη νύχτα....ιδρώνεις....μετά κρυώνεις....ανθίζεις για λίγο, πετρώνεις μετά.... και γράφεις....γράφεις....σε χαρτάκια που έχεις στην τσέπη, στο λαπτοπ, στο κινητό, παντού! Και για λίγο "μοιάζουν όλα κερδισμένα"....