"Tου ονείρου η αύρα"...πέρασε, την ένιωσα, ήταν εδώ, ήμουν εδώ - εσύ δεν ήσουν....κι ας σ'ένιωσα εδώ τριγύρω....
- Μα εδώ είμαι, πάντα και παντού...όπου είσαι συ είμαι κι εγώ...με κουβαλάς....
Οι άνθρωποι που αγαπάμε δε φεύγουν στ' αλήθεια. Τους κουβαλάμε μέσα μας...δεν ξεχνάμε τη φωνή τους, ξεδιψάμε την πληγή τους....ακούμε τη φωνή τους...μας λείπει τ' άγγιγμά τους - μαθαίνουμε να ζούμ μ' αυτό...Μας πονάει η απώλεια, μας γονατίζει, μας θυμώνει...
- Μας κυκλώνει....
Την αγαπάμε όμως....μ' ένα παράξενο τρόπο....την αγαπάμε όπως κι εκείνους γιατί είναι το μονοπάτι να ερχόμαστε πάντα σ' εκείνους....
-Mε σκοτείνιασες πάλι....
Ναι...αλλά σ' αρέσει ;-)..."Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια"...Θυμάσαι;
(texted again - to be continued....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου