...κι ένα χάδι....παραδόθηκα σε σένα, δε λογάριασα κανένα κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει....
Κάθομαι στη βεράντα απολαμβάνοντας την ησυχία της νύχτας και με κιλά τις τύψεις για την ολόφρεσκη τάρτα λεμόνι που καταβρόχθισα με τη φιλενάδα μου - είπαμε το βραδυνό φαγητό είναι κοινωνικό το άτιμο! Και ξαφνικά ενώ βογκάω από το βαρύ στομάχι και ξεκουμπώνω το παντελόνι μου περνάει αμάξι. Άσχετο! Κι ακούω το τραγουδάκι. Το σιγοψιθυρίζω. Κολλάω - και τώρα το γράφω!
Πόσα χρόνια το ξέρω...φυσικά και δε θυμάμαι πότε το πρωτοάκουσα- έχει σημασία;άλλωστε νιώθω πως το ξέρω από πάντα...
Ωραία κυλάει το βράδυ. Ωραία να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους αγαπημένους. Που κάποτε μοιραζόσασταν μια καθημερινότητα και τώρα μπορεί να κάνετε κι ένα 6μηνο για να βρεθείτε! Τι ωραία...Κι όταν ξαναβρίσκεστε είναι σα να τα είπατε μόλις χτες!
Γι'αυτές τις λίγες στιγμές, γι'αυτές τις μικρές χαρές, γεμάτες αναμνήσεις και γεύση από τάρτα λεμόνι, αξίζει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου