Happy end...

Τώρα που μεγαλώνω μ' αρέσουν οι ταινίες με happy end...Θέλω στο τέλος το κορίτσι να φεύγει με το αγόρι...ο χαμένος να τα βρίσκει όλα και να ξεκινά από την αρχή....ο κακός να γίνεται καλός....ο φτωχός να στέκεται στα πόδια του...ο χτυπημένος να ξαναπερπατά....η αρρώστια να νικιέται....θέλω να το βρίσκεις εκείνο το φιλί "που το λαχτάρησες πολύ...."Αυτό θέλω...


- Το θέλεις γιατί στ' αλήθεια είναι αλλιώς....


Και να 'ναι αλλιώς και να γίνει αλλιώς δε με νοιάζει....θέλω να βλέπω ότι βρέχει και να γουστάρω...όχι να βρίζω που δεν έχει λιακάδα και χάνω άλλη μια εκδρομή....θέλω να βλέπω ότι χιονίζει κι όλοι αισθάνονται ότι είναι στο παραμύθι κι ότι ξαναγίνονται παιδιά και φτιάχνουν χιονάνθρωπους (πάντα υπάρχουν διαθέσιμα καρότα, σκουπόξυλα και κουμπιά!) και δε σιχτιρίζουν που δε μπορούν να κουνήσουν γιατί κανείς δεν καθάρισε τους δρόμους...θέλω να βλέπω ότι τολμάς κι ας φοβάσαι - και στο τέλος βγαίνεις κερδισμένος κι όχι ότι πάλι έμεινες πίσω μ' ένα γαμώτο.....


-Γαμώτο...!


Θέλω να βλέπω ότι κάνεις έρωτα ό,τι ώρα και να' ναι, όπου να'ναι και να μη νιώθεις κουρασμένη...θέλω να φοράς πάντα τα σωστά εσώρουχα και να μην κάνεις πίσω γιατί φοράς το λάθος σλιπάκι....να με φιλάς και να ακούγεται από κάπου η Billie Holiday κι όχι το δελτίο στις 12μιση με παραγραφές, διαγραφές, απογραφές.... να με παίρνεις αγκαλιά και να μυρίζω γιασεμί κι όχι να είμαι ποτισμένη με το βαρύ απόσταγμα της μέρας....να σε φιλάω και να μυρίζεις γρανίτα λεμόνι κι όχι να γεύομαι το στεγνό σου στόμα...


-Γρανίτα (από) λεμόνι...


Θυμάμαι την ταινία...θερινό σινεμά....ήταν ήδη παλιά κι εσύ στην εφηβεία.... αλλά το σινεμά είχε αφιέρωμα σε παλιές ταινίες...πήγα παρέα με την φίλη μου...εκείνη ήταν μεγαλύτερη κι εγώ τυχερή που με αφήσαν να πάω μαζί της....πατατάκια, πορτοκαλάδα ΑΓΝΗ, μουσικές του Paul Anka, πάρτυ, έρωτες....και να μυρίζεις το γιασεμί.....κλείνω τα μάτια και είναι σα να είμαι εκεί....sealed with a kiss....


-Και lonely, I'm Mr. lonely....


Να'ταν ωραίο και το αγόρι! Στις ταινίες θέλω να είναι ωραίο το αγόρι....και το κορίτσι, δε λέω...αλλά κυρίως το αγόρι....είναι όλα τόσο κανονικά κάθε μέρα...είμαστε όλοι τόσο...απλοί, συνηθισμένοι....εκεί δε μπορεί, πρέπει να είναι...παραμυθένια! Ναι, βρήκα τη σωστή λέξη: παραμυθένια! Σινεμά ο παράδεισος - άλλη υπέροχη ταινία! - έτσι πρέπει να 'ναι!


-Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι....


Ακριβώς! Γι' αυτό στα 120 λεπτά που θα καθίσεις να δεις μια ταινία θέλεις το παραμύθι, το ταξίδι, το χρώμα, την μελωδία, το ωραίο.... χωρίς ενοχές! Ψηφίζω παραμύθι απροκάλυπτα κι ακομπλεξάριστα! 
Happy ending! - και βλέπουμε μετά....