...δρόμο να ζήσω, θα ήταν η "Οδός Ονείρων"...ναι, η "Οδός Ονείρων" με τις μουσικές του Μάνου...η "Οδός Ονείρων" ή μάλλον η "Οδός Καθαρών και Φωτεινών Ονείρων"....
- Πάντως "Ονείρων"...
- Πάντα "Ονείρων"....και πάντα με μουσικές του Χατζιδάκι....
- "Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά....κάθε δρόμος έχει μια γωνιά για τα παιδιά...."
- Το θυμάσαι ακόμα με τη φωνή της Ε. στο Ηρώδειο; Ξαναβαφτίστηκε το τραγούδι...Αλλά και "Το μεθυσμένο κορίτσι..."
- "Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι, το κορίτσι μου βουλιάζει..."
-Θυμάσαι στην Αρέκια στη Ζάκυνθο; Με μάγουλα κόκκινα από το κρασί - και από την πολλή καψούρα - είχες ζητήσει από την ομάδα να μου το κάνουνε καντάδα...ήμουν το "μεθυσμένο κορίτσι"...Καθ'όλα μεθυσμένο!
Μας σημαδεύουν τα τραγούδια. Μας μαρκάρουν. Ορίζουν στιγμές. Ξύνουν πληγές. Δίνουν φωνή σ' όσα δεν ξέρεις πως ζεις και σ' όσα δεν ξέρεις πώς να τα πεις. Σου κάνουν συντροφιά κι άλλοτε σ' αφήνουν να νιώθεις ακόμα πιο μόνος. Βγάζουν λυγμούς. Σε διαπερνούν και προκαλούν σπασμούς. Σε ταξιδεύουν γλυκά. Σε προκαλούν σκληρά. Σε προσκαλούν. Στο όνειρο. Εκεί απ' όπου δε θα ξεφύγω- και δε θέλω να ξεφύγω - ποτέ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου