Home (sweet home)....

Σπίτι είναι εκεί που πίνεις τον ωραιότερο καφέ όταν ξυπνάς...έχεις τα υλικά που θέλεις...ξέρεις πού να τα βρεις...τον φτιάχνεις τον καφέ σου μόνος σου - ναι ο ωραιότερος καφές είναι αυτός που φτιάχνεις μόνος σου! -...ξέρεις πού θα κάτσεις να τον πιεις...τώρα που καλοκαιριάζει γουστάρεις το πίσω μπαλκονάκι που βλέπει τον κήπο...εκεί δίπλα απ' την κουζίνα....κι άμα έχει ξεμείνει και καμιά εφημερίδα από τις κυριακάτικες που ποτέ δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις Κυριακή είναι η καλύτερή σου....
Προτιμάς τις καθημερινές...τις Κυριακές δεν τις ήθελες από μικρή...ειδικά τις Κυριακές τα απογεύματα....κι ακόμα πιο ειδικά τα χειμωνιάτικα απογεύματα της Κυριακής - φρίκη!
Τις καθημερινές όταν καταφέρνεις να κρατηθείς ξύπνια και φεύγει το σχολικό με την μικρή φτιάχνεις ζεστό καφέ κι απολαμβάνεις τη σιωπή....στη δίνουν τα τηλέφωνα...δε θέλεις! Θέλεις μια ώρα για σένα...χωρίς να μιλάς...χωρίς επαφή....ξέρεις ότι μετά από μια ώρα όλα θα αλλάξουν...θα είσαι πάλι στην τσίτα...ενώ τώρα...καφές, εφημερίδα και μουσικές του Χατζιδάκι....δεν έχεις καλύτερο...κι εσύ ξυπόλητη χειμώνα-καλοκαίρι! Με μια ζακέτα για την πρωινή δροσιά...
Αυτό είναι σπίτι, μάλιστα...

Σπίτι είναι κι εκεί που είναι η μάνα....εκεί που αν είσαι τυχερός σε περιμένει το παιδικό δωμάτιο - ή ό,τι έχει μείνει από αυτό...η πόρτα που ανοίγει και μυρίζει την αγκαλιά της μαμάς σου, όπως τότε...σα να μη πέρασε μια μέρα - κι ας σ' έχει τώρα εκείνη πιο πολλή ανάγκη... εκεί που πάντα υπάρχει κάτι στο φούρνο...που με το που ξυπνάς εκείνη σου έχει ετοιμάσει τον καφέ - ναι κι αυτός είναι υπέροχος καφές! ξέρει η μάνα....- εκεί εκείνη έχει μαγειρέψει 100 φαγητά από τη χαρά της που θα έρθεις κι εσύ της γκρινιάζεις κι ας γουστάρεις...που ξέρεις τι θα βρεις στα ντουλάπια κι ας έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που έφυγες...που εκείνη σε περιμένει να γυρίσεις όταν βγαίνεις κι ας είσαι κι εσύ μητέρα πια...εκεί που κάθε φορά που στρίβεις τη γωνία και κοιτάζεις το παγκάκι νομίζεις ότι θα δεις κι εκείνον να καπνίζει....μα δε θα τον δεις....και συνεχίζεις...μυρίζεις τις τριανταφυλλιές, χαζεύεις το παρκάκι απέναντι, βρίζεις τον παπά που πάλι έβαλε τη λειτουργία στα μεγάφωνα, ακούς το γνώριμο γάβγισμα, χαιρετάς τη γνωστή που περνάει, κουβεντιάζεις με τη φιλενάδα της μάνας σου που μόλις μπήκε, κουτσομπολεύεις αυτούς που περνάνε, σκας στα γέλια με τα νεα που μαθαίνεις, συγκινείσαι που θυμάσαι, κυνηγάς την κόρη σου στον κήπο...

Όλα τα ίδια και τόσο διαφορετικά...κι όμως...έχεις σπίτι....έχεις δυο σπίτια...αυτό από πάντα κι αυτό που έστησες...προσπαθείς να αγαπήσεις το δεύτερο όπως το πρώτο...δεν ξέρω αν τα καταφέρνεις...
το νέο σου σπίτι όμως είναι το σπίτι του παιδιού σου... είναι ο κόσμος του, είσαι ο κόσμος του....μυρίζει τις μυρωδιές σου....κοιμάται με τα παραμύθια που του διαβάζεις...θα επιθυμεί τα φαγητά που εσύ του φτιάχνεις...θα μεγαλώνει - κι εσύ μαζί του....σε αυτό το σπίτι που γι' αυτήν το αγαπάς πολύ...απίστευτο αλλά πέρασαν 7 χρόνια και κάτι από τότε που την πρωτοπήρες αγκαλιά και το χαμόγελό της φώτισε τη ζωή σου....

Θέλω να ...

• γράψω ...μα χάνω τις λέξεις....κρατιέμαι από σκέψεις...δεν είσαι εκεί, δεν είσαι μέσα σ' αυτές...πληκτρολογώ με δυσκολία....κάνω συνέχεια λάθη...τα δάχτυλα δεν υπακούνε...και... κρύβομαι απ' την ουσία...πονάω ωραία....διψάω τη νύχτα, διψάω για νύχτα- σε βρίσκω εκεί...
• ψάξω...εκεί στα "κλειδωμένα", σ' αυτά που έχω φυλακίσει...που τα 'χω καταχωνιάσει...καιρός να τα βγάλω στη φόρα....
• φωνάξω!... 
• τραγουδήσω!... "ό,τι κι αν γίνει ένα να λες, πως μ' αγαπάς χίλιες φορές....κι εγώ εσένα"...αυτό μου ήρθε!!
• κλείσω τα μάτια...και ν' ακουμπήσω "γλυκά στην κουπαστή"...να φυσάει αεράκι...να νιώθω την ψύχρα, να σουρουπώνει και ν' αποκοιμιέμαι αγκαλιά σου....
• σου μιλήσω..σε ψάχνω...παντού! - δεν είσαι εκεί, δεν είσαι πουθενά....μένω βουβή...και νιώθω όλο και πιο κουρασμένη....
• χορέψω! μαζί σου...ξέχασα! δεν είσαι εδώ....δεν είσαι πουθενά...
• να σε ζήσω...να πάψω να σε φαντάζομαι...

"Ρωτάω τον Αυγερινό που λέει πάντα αλήθεια αν θα σε ξαναδώ ποτέ. Κι αυτός μ' ακούει και σβήνει...." (τραγούδι ημέρας και νύχτας - post full moon...)

Έχει πανσέληνο απόψε...

"...κι είν' ωραία..."
- Είναι; Εμένα με σκοτεινιάζει..
-Μ'αρέσουν οι σκοτεινιές (σου)...πάντα κρύβονται πίσω από το φως που εκπέμπεις...ναι εκπέμπεις κι ας μην το πιστεύεις...στο λέω εγώ!
-"Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα..."
-Τότε δε θα 'ταν σιωπή...και τη χρειάζεσαι τη σιωπή...κι εσύ...κι εγώ ....όλοι!
-"Σε μια φωτογραφία περπατώ, στην άκρη η πανσέληνος χορεύει..."
- Κοίτα τι θυμήθηκες τώρα! Τι είσαι εσύ ρε παιδί μου...!
- "Ο έρωτας δε μένει πια εδώ"...
-Και πού μένει τότε;
-Πάντως όχι εδώ....
-Θες να ξανάρθει;
-Εδώ;....δεν ξέρω...
-Αυτό είναι το θέμα...."τι θέλω τι, μήτε ξέρω τι...δυο γνώμες μέσα μου..."
-Σαπφώ....ξέρει τι λέει...
-Δεν ξέρει τι θέλει...αλλά ξέρει τι λέει ;-)
-"Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...."
-Μπα...."σαν το παράπονο στη φράση εδώ και τώρα...."...φεύγω...πάω σ'ένα "τοπίο μυστικό..." - "αναγνώστη βοήθεια.... "

Τώρα τι να πώ.... (αδημοσίευτο ...αμε!)

Τώρα τι να πω

Κι αν θα θυμηθώ τι θα κερδίσω

Δε θα είσαι εδώ

θάλασσες φιλιά

κι η σκέψη σου θηλιά

πνίγομαι στην άδεια σου μεριά

Μη ρωτάς γιατί

όλη μου η ζωή

από σένα πια θα περνάει

ήταν η στιγμή

ήταν το φιλί 

που με κόβει και με νικάει 

πού μας πάει...;

θέλω να ‘σαι εδώ

κράτησέ με, σκόρπισέ με πάλι

να σε ξαναζώ

Aν σε φανταστώ

Πέφτω στο κενό

Και ξαναγεννιέμαι πριν σε δω

Βόλτα στο χωριό...

Βόλτα στο χωριό...με βροχή....πήγαινα σιγά στην Εθνική...άκουγα το "Αυτή η νύχτα μένει" με την Ελευθερία και δε ήθελα να σταματήσει ούτε το τραγούδι, ούτε το ταξίδι ["και ζήσε το ταξίδι"] - το ζούσα το ταξίδι....άρεσε και στην Μ....την συντροφιά μου στη ζωή, την αδυναμία μου...άκουγε και δεν μίλαγε...είχε παραδοθεί...
Μετά φτάσαμε...το χωριό ήρεμο και βουβό....θα το 'λεγες και καταθλιπτικό....μα με το που κατέβηκα μύρισα τη γη....βγήκα από το αμάξι και ανάσανα...ήταν λίγο μετά την βροχή....έκλεισα τα μάτια και στάθηκα για μια στιγμή πριν ανέβω σπίτι....ανάσαινα, ναι!

Τελειώσαμε το φαγητό - τι φαγητό!! - και βγήκα με την Μ για περπάτημα. Περπάτημα και παγωτό!

Δυο σκυλάκια πιο πέρα μισοβρεγμένα είχαν κρυφτεί κάτω από ένα υπόστεγο για να μη βρέχονται....Ξεμύτισαν όμως και ίσα που πρόλαβα να τα φωτογραφίσω πριν εξαφανιστούν...Πιο κει ένα σαλιγκάρι αργά αργά προχώραγε μες στο παρτέρι...Δεν το πάτησα...όμως πάτησα σε μια λακούβα γεμάτη νερό! Δε μ' ένοιαξε! Γέλασα! Γελάσαμε πολύ!

Στο τέλος της βόλτας έκλεψα και κανα δυο αγριοδαμάσκηνα και μια χούφτα κορόμηλα...τι ωραία!!!! Ένιωσα πάλι 15 χρονών...!

- Γιατί πόσο είσαι;

-Σήμερα 15 και δε σηκώνω κουβέντα!

Eπήγα...

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
(Από τα ποιήματα του Καβάφη...)

"Τhe only way to get rid of a temptation is to yield to it..."

(Oscar Wilde - The picure of Dorian Gray)

Σήμερα γράφω με λόγια δανεικά. Έτσι ξεκίνησα κι έτσι συνεχίζω...

Η μέρα σήμερα δεν έχει τραγούδια. Έχει λόγια ανακατωμένα που φτιάχνουν μελωδίες. Χωρίς συνοχή από τη μια, χωρίς δομή κι όμως τις ακούω....τις χορεύω-ταξιδεύω....

Α! Να'το και το τραγούδι...ναι αυτό είναι τραγούδι "όσα ποτέ δεν είπαμε αυτά δε λησμονιούνται"...

Shhhhhhhhhhhhhhhh...........

-Σςςςςςςςςςςς..............η αλήθεια κοιμάται...
-...κι η αγάπη λυπάται...
-...φοβάται...κρυώνει....θυμάται...πεισμώνει.....κλειδώνεται....κλειδώνει.....
-...με λιώνει....
-σπασμένες πατρίδες...σκυμμένες ελπίδες....μα ελπίδες....
-...έχουμε όμως την ψυχή μας και πάμε...προχωράμε...
-"Δυνατά";
-Πάντα....
-..."πέθαινα για ένα σ' αγαπώ"...
-Κι όταν το άκουγες;
-Έτρεμα, έκλαιγα, τα 'χανα, γούσταρα, φοβόμουν πώς δεν το ζω εγώ....και ψήλωνα ταυτόχρονα....βασίλισσα (!)....όχι στον άσσο - έτσι γι' αλλαγή! - και ....τα'χανα! Δεν ήξερα τι να πω...εγώ....ποια εγώ; τι εγώ; γιατί εγώ; πώς εγώ;...
-Εσύ;
-Εγώ...ξέχναγα πάντα το εγώ....εγώ δε μ' αγαπούσα - άρα πώς να μ' αγαπήσεις κι εσύ;
-Σσσςςςςςςςςςςς....................
- Η αγάπη κοιμάται...η αλήθεια φοβάται....
- "Δεν είναι πόνος να πονεί...πόνος να θανατώνει...σαν την αγάπη την κρυφή που δεν ξεφανερώνει..."
Τραγούδι  ημέρας...............

Bράδυ Σαββάτου....

-"Βράδυ Σαββάτου....κι εσύ είσαι κάπου" - πού;
-Εκεί που δε χειμωνιάζει....που νυχτώνει γλυκά....και δε χρειάζεσαι πάπλωμα, μια κουβερτούλα αρκεί....Εκεί που περπατάς ξυπόλητος δίχως να σε νοιάζει...εκεί που δε φοβάσαι.....
-Πάει κι αυτό!
-Μεγάλη κουβέντα!
-Πρέπει να την πεις...για να μπορέσεις να προχωρήσεις....μη λυγίσεις...ήρθαν κι έφυγαν τόσα πολλά, τόσοι πολλοί...
-Τα κουβαλάμε μέσα μας....τους κουβαλάμε μέσα μας το ξέρω...δεν είν΄ όλα μαύρα...
-Σίγουρα όχι....έχεις και τα καλά για να κρατιέσαι...και μερικές φορές θα μπορείς και να ξεχνιέσαι.....δε νιώθεις τύψεις, δεν πρέπει .....
-"Δεύτερη ζωή δεν έχει...."
- "Όσο κι αν κανείς προσέχει".....λες από δω και πέρα να έρθουν οι μέρες μεγάλου φόβου;; θέλω να κλείνω την τηλεόραση...θέλω να χαλαρώνω και να βλέπω το αύριο μέσα από τα μάτια του παιδιού μου....μα ο φόβος καραδοκεί....κάπου, κάπως θα με πετύχει.....και φοβάμαι ότι θα λυγίσω, ότι θα ραγίσω....
-"Σ' έχω διαλέξει να σ' αναστήσω
να σου μιλήσω και να σε πείσω
να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις...

Δώσ' μου φωνή να σου το πω....

Πάντα σκεφτόμουνα τραγούδια όταν ήθελα κάτι να πω...πάντα ταξίδευα με μελωδίες....πάντα πιανόμουνα από στίχους για να πω ότι είχα στο μυαλό μου...μετά άρχισα να γράφω και στίχους πάνω σε αγαπημένες μελωδίες....και κατάφερα να φτιάξω και τραγούδια κανονικά, από αυτά που ακούς στο ραδιόφωνο! [απίστευτο! εγώ το έκανα αυτό;]..
Αυτό το σούρουπο ψάχνω να βρω τραγούδι να ταιριάζει με τη συννεφιά μου, με το κρατημένο μου χαμόγελο, με το σφιγμένο μου στομάχι, με το βαρύ σα μολύβι κορμί μου, με τα κουρασμένα μάτια μου σε φόντο κόκκινο από την έλλειψη ύπνου, με το φοβισμένο κι ευσυγκίνητο μυαλό μου, με την ψυχή μου που ξυπόλητη χορεύει πάνω στα γυαλιά ....είναι μια απ' αυτές τις μέρες, ναι...

- Δώσ' μου φωνή να σου το πω....

Δε θα κρυφτώ στ' αντίο όχι....θα έρθω αντιμέτωπη με την αλήθεια....."πρόσωπο με πρόσωπο"....ακόμα κι αν στο πέρασμά σου είσαι αναγκασμένος να φύγεις από όσα αγαπάς, μη σταματάς να σ' αγαπάς και να μ' αγαπάς και μένα λίγο.....

Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου....

Η Αθήνα είναι μια γκρίζα πόλη...μοναδικά γκρίζα...Αυτές τις μέρες η Αθήνα είναι μια πληγωμένη πόλη...
- γι' άλλη μια φορά....
-Στο κέντρο περπατάς ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά....οδηγάς σιγά σιγά και στην άκρη γιατί δίπλα σου έχει πορεία...ανοίγεις δειλά το τζάμι να ακούσεις τι λένε μήπως και καταλάβεις τι ζητάνε....κάτι παίρνει τ' αυτί σου και ψυλλιάζεσαι..."άσ'το καλύτερα" λες στον εαυτό σου.....
-Και μετά και μετά;;
- 3 χρόνια μετά...σχεδόν...παρά κάτι ώρες για το σημείο μηδέν.....
-ζόρικο;
- Πάντα θα 'ναι, αλλά ο άνθρωπος είναι μεγάλο τέρας.Μαθαίνεις να ζεις μ' ό,τι κι όποιον σου λείπει....
Ξημέρωσε και ξεκλειδώνεις την πόρτα....για λίγο θα μείνεις ....μετά πρέπει να ξαναβγείς;
- Αντέχεις;
- Αντέχω...αντέχω...δεν μπορεί να γίνει αλλιώς....Κι ύστερα...
-Ύστερα;
-Να είναι το γιατί ξενυχτάω...με ποιον ξενυχτάω.....ξέρεις, είναι μέγα δώρο....βάλσαμο στην ψυχή....[δεν τα κανεις όλα για τα λεφτά ρε γαμώτο!]
-"Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου"....

So....NUMB!

Είδα ένα σύνθημα στην πορεία: «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός». Η ιστορία δείχνει ότι στις φωτιές των μηδενιστών οι φασίστες πάντα ζεσταίνονται. Ήδη τα κανάλια ζεσταίνουν τον Καρατζαφέρη...

(Από την τελευταία ανάρτηση στο www.gazikapllani.blogspot.com με τίτλο "Καταστρέφω άρα υπάρχω")

"Απόψε πεθαίνει ο φασισμός"! - πεθαίνει;;;;
Ή μασκαρεύεται;; 
150.000 στους δρόμους. Yes! Η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μετά την μεταπολίτευση.... ! Πόσοι ξεβολεύτηκαν από τον καναπέ και βγήκαν έξω, ναι! Μπράβο! Πρέπει....κι ας μη βγει κάτι διαφορετικό για την ώρα - γιατί δε μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό για την ώρα....
Ό,τι συμβαίνει θα μας κάνει να θυμώσουμε, να σφιχτούμε, να σκύψουμε, να μουδιάσουμε, αλλά κατ' ουσίαν να επαναδιαπραγματευτούμε....
Χλιδή χωρίς υποδομή, πολυτέλειες της αρπαχτής σε μια τόσο εύθραυστη επιφάνεια - με την ουσία στην αφάνεια! - γλέντια με δανεικά, ζωές σαν ψέμμα - μες στο ψέμμα(!)... so beyond control..... 
Τώρα; Τώρα πρέπει να είναι αλλιώς...
- Μα δε φταίμε όλοι ! θα μου πεις..
- Φταίμε στο βαθμό που το ανεχτήκαμε...φταίμε στο βαθμό που σιωπήσαμε...
τώρα δεν έχει επιστροφή....πρέπει να επαναπραδιαγματευτούμε με τον εαυτό μας και την πραγματικότητα.
Όμως!
Για ποιο φασισμό μιλάει το σύνθημα;
Υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να κλείνουμε κάθε 3 και λίγο τους δρόμους; Υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να μου κλείνεις το στόμα και τα αυτιά και να μου επιβάλεις το θυμό σου; Υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να έρχεται ο άλλος πάνω στο αμάξι σου ενώ είσαι στο φανάρι κι επειδή θέλει να τα σπάσει να χτυπάει το χέρι του πάνω στο καπό, να φτύνει το τζάμι και να σε βρίζει που οδηγάς BMW; Αν κάτι πάθαινα εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη ποιος θα εξηγούσε στην κόρη μου το γιατί; Ποιος θα εξηγήσει το γιατί πεθαίναν από ασφυξία 3 άνθρωποι που απλώς έκαναν τη δουλειά τους; Σε μια πορεία υπερ των δικαιωμάτων των εργαζομένων.....
Χτες βράδυ κοίταζα την κόρη μου να κοιμάται...ήρεμη...όμορφη....με τόσα πράγματα ακόμα να δει...και σκέφτηκα ότι για να την δω να τα ζει αξίζει να συνεχίσω να προσπαθώ, να φτιάχνω, να μεγαλώνω, να προσέχω.
Τι θα γίνει δε μπορώ να ξέρω.... (whatever will be will be...)...θα ξαναχαθώ στις μουσικές μου, θα κλείσω τα μάτια και θα ταξιδέψω μακριά από την ασχήμια που έχει το αδικαιολόγητο παρόν μας.... 
 

Παγωτό χωνάκι....

Παγωτό χωνάκι...σοκολάτα! yes! Είχα να φάω πάνω από χρόνο....είχα ξεχάσει πόσο ωραίο ήταν! πέρυσι το πρώτο παγωτό της χρονιάς το έφαγα στην Βαρκελώνη...από πλανόδιο πωλητή με καροτσάκι! φέτος, το έφαγα στη γειτονιά μου !!!!σήμερα καλοκαίριασε! βγήκα με κοντομάνικο, φόρεσα και το χαμογελό μου το καλό !!! μαζί μου η φορ-εβερ μου αγάπη η Μ....λοιπόν, παγωτό χωνάκι, περπάτημα κάτω απ' τα πεύκα, γέλια, κυνηγητό, ιστορίες, πειράγματα....ξεχάστηκα!!!
Παλιά μετρούσαμε τα παγωτά....και τρώγαμε πάρα πολλά!!!! φανερά και κρυφά - τα κρυφά ήταν τα καλύτερα ;-)...βόλτες με τα ποδήλατα, απ' άκρη σ' άκρη το χωριό και πιο μακριά απ' το χωριό....Πηγές...ποτάμι...οι μανάδες μας να φωνάζουν "μην πάτε εκεί έχει φίδια" - "ναι μαμά..." - και να πηγαίνουμε εκεί και να χαζογελάμε....κουτσομπολιά, αγώνες, πεσίματα, ματωμένα γόνατα, σκισμένες βερμούδες, πορτοκαλάδα ΑΓΝΗ και μετά....καθώς βράδιαζε, παγωτό χωνάκι σοκολάτα-φράουλα....στανταράκι!...ή...φράουλα-σοκολάτα! και στο τέλος το καλύτερο: να τρως το χωνάκι! όνειρο... ιδρώτας κι ορθοπεταλιές....ανάμεσα στα σταχυα.....καληνύχτα - αύριο πάλι.....
"τρέχα για μπάνιο....μούσκεμα πάλι απ' τον ιδρώτα!".... "καλάααααααααααααααα.................."

- το φάγαμε το χωνάκι μας και μετά άραγμα στην παιδική χαρά....κι άλλα γέλια...και μετά ξάπλα στο παγκάκι...με τα μάτια κλειστά....ύπνος γλυκός για 5 λεπτά..."σαν αεράκι"...κορίτσια του Μάη........καλό μήνα...........

Numb...[2]

Ξημέρωμα στην Εθνική...σαν τόσα άλλα...γυρνάς...αργά αργά...χωρίς μουσική - την έχεις μέσα σου ...τι ωραία....τι ουσία μετά από τόσο καιρό...'πρόσωπο με πρόσωπο'...χωρίς 'πρέπει'....με αλήθειες - σε σοκάρουν- που δε θες να πιστέψεις...αναρρωτιέσαι ακόμα....ξαφνικά νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι, τρομάζεις, κάτι σε προσπερνά...με 1000! έλεος!....πάει, σε προσπέρασε....φώτα τριγύρω....φώτα παντού....και ταυτόχρονα σκοτάδι...όμως πριν λίγο "όλα στο φώς ριγμένα - κι όλα πυρπολημένα..."; μιλάς για τις "γέννες", για την ώρα που δημιουργείς κάτι, για τη γλυκειά κούραση και την απέραντη ικανοποίηση - κρίμα που κρατάει μόνο ένα-δυο λεπτά - που νιώθεις όταν το κοιτάζεις...φτάνεις επιτέλους, αλλά το μήνυμα δεν έφτασε ποτέ ;-)..."so lost, can't find my way"...δε νομίζω να τον βρώ ποτέ....θα ανθίζω - θα πετρώνω μετά...θα χαμογελώ και θα μουδιάζω μετα...."a lady of war - for ever"...and for whatever the forever shall be...