Part 3...(Τι μου δίνεις να γυρίσω;) {To be continued...)

Για μένα μόνο. Γύρνα για μένα. Έφυγες και τ' άφησες όλα μισοτελειωμένα. Άλλα λίγο περισσότερο από το μισό κι άλλα - ακόμα χειρότερο - στη γέννησή τους.
Δε θέλω να σε σκέφτομαι συνέχεια. Δε θέλω να θέλω "εσένα μόνο" και "για κανένα να μη σηκώνω τώρα πια τ' ακουστικό". Θέλω να 'σαι εδώ. Να σε ξαναζώ.
Τα βράδια δε κοιμάμαι. Γυροφέρνει στο νου μου η τελευταία (μας) πράξη. "Δε γουστάρω! Δε θέλω πια!".Τα πέταξες και σκάσανε μέσα μου σαν ατομική βόμβα. To είπες κι εξαφανίστηκες.
Δε μου 'δωσες καν έναν αποχαιρετισμό με όλη του την σκληρότητα. Αυτή που σου αδειάζει το στομάχι και σου κάνει τα χείλια θεόξερα. Αυτή που σου μυρμηγκιάζει τα μηνίγγια. Που σου πλημμυρίζει τα μάτια και σου κλέβει τη φωνή. Που σε κρατάει ξύπνιο σκάβοντας μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια. Που κάνει τη σιωπή να σε καρφώνει ακόμα πιο πολύ.
Δε μου 'πες αντίο. Δε μου είπες γιατί. Κι αντί να σε μισήσω σε μεταμόρφωσα σε εμμονή. Χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο. Δε ματώνει γαμώτο. Φοβάμαι να κάνω κάτι πιο δραστικό. Θέλω να σου μιλήσω και γυροφέρνω το τηλέφωνο. Πάω να σχηματίσω τον αριθμό σου και το πετάω με μανία στον καναπέ. Έγκαιρα ευτυχώς, δεν πρόλαβε να χτυπήσει. Καπνίζω ασταμάτητα κι η ανάσα μου αλλάζει κι αρρωσταίνει. "Θα νικήσω" σκέφτομαι και κοιτάζομαι δυο δευτερόλεπτα και μετά καταλαβαίνω ότι λέω ψέμματα. Σε μένα. Στην πραγματικότητα έχω καταρρεύσει. Πέφτω στο πάτωμα. Μάρμαρο. Ψυχρό. Απόκοσμο. Όπως ο χωρισμός.
Άλλο χωρισμός κι άλλο αποχωρισμός. Το δεύτερο έχει την αχτίδα της επανασύνδεσης. Το πρώτο είναι οριστικό.
Ας έλεγες αντίο κι ας "κρυβόσουν" εκεί. Θα 'ταν αλλιώς.
Θα μου 'λεγες πως φεύγεις και θα σου έλεγα να μην το κάνεις πριν ξαναπροσπαθήσουμε να στήσουμε τον κόσμο μας. Θα επέμενες και θα απαντούσες το κοινότυπο "είναι καλύτερα και για τους δυο μας".
Θα μου 'λεγες αντίο χωρίς φιλί και χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Κι εγώ θα σου έβαζα ένα φιλί στο μάγουλο για ζεστασιά και συντροφιά.
Όμως δεν είπες τίποτα απ' όλα αυτά. Τα βρόντηξες κι έφυγες. Κι έμεινα πίσω άδεια κι άοπλη περιμένοντας ένα σημάδι σου. Κυλιέμαι στον καναπέ. Δεν τρώω κι η τηλεόραση είναι στο mute. Το δωμάτιο χρειάζεται αέρα όπως κι εγώ. Εγώ. Κουρέλι εγώ. Παραδόθηκα και προδόθηκα. Εγώ.
Εγώ μόνη μ' εμένα. Είναι τέσσερις τα ξημερώματα. Νομίζω επιτέλους έχω αποκοιμηθεί. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι στη δόνηση. Βλέπω τ' όνομά σου. Ιδρώνω. Δεν το σηκώνω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που θα σπάσει. Τρεις μέρες μετά. Δεν απαντώ. Φοβάμαι. Με ξαναπαίρνεις. Το σηκώνω.Χωρίς να σου πω το παραμικρό. Σ' ακούω κι ας μη μιλάς. Είσαι στ' αλήθεια εσύ. Ετοιμάζεσαι να μιλήσεις. Κομπιάζεις. Λες τ' όνομά μου.  "Τι μου δίνεις να γυρίσω;"..............

Σημείο θραύσης

Έχω ξαναγράψει για το ρατσισμό. Έχω ξαναπεί πως απεχθάνομαι κάθε έκφανσή του - βεβαίως, δεν έχω την "απαίτηση" να το θυμάται κανείς...
Πριν λίγες μέρες ο Στέλιος Μάινας, γνωστός και μη εξαιρετέος, ηθοποιός με αξιόλογη καλλιτεχνική πορεία και άνθρωπος χαμηλών τόνων μακριά από το σαχλαμαρισμό του life style και της αυτο-προβολής επί παντός επιστητού, επιμένων λάτρης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και διαμένων εκεί - στη γειτονιά με τα οικεία πρόσωπα και τις μυρωδιές που αναπνέει από παιδί κι ας μην είναι όλα όμορφα πια - δέχτηκε επίθεση από αλλοδαπούς ενώ έκανε βόλτα με το σκύλο του. Κι επειδή θέλησε να μιλήσει στο κινητό, έγινε στόχος και ξυλοκοπήθηκε. Τι ξυλοκοπήθηκε, στην ουσία γλίτωσε από βέβαιο λιθοβολισμό - ή και πολύ σοβαρό τραυματισμό εξ'αιτίας του - χάρη σε Έλληνες περαστικούς.
Σιγά που δε θα το μαθαίναμε το περιστατικό. Κι επειδή ο άνθρωπος δήλωσε πως δεν κρατάει κακία και πως δεν κυνηγάς τους κυνηγημένους - αυτό θα το συζητήσω μια άλλη μέρα - ξύπνησαν μέσα μας πάλι οι ρατσιστικές φωνές. Κρυφοί και φανεροί Καρατζαφερο-ακόλουθοι τον επέκριναν ως δήθεν και υποτίμησαν τον ανδρισμό και τη νοημοσύνη του. Μέχρι και γνωστός και μη εξαιρετέος - μεν, ανεκδιήγητος δε - τηλεπαρουσιαστής και εφημεριδοκράτωρ τον σχολίασε αρνητικά (χρησιμοποιώ κόσμια γλώσσα για τον τελευταίο κάτι που εκείνος δεν κατέχει). Στη σελίδα των φίλων του Σ.Μ. στο Facebook μαζί με σχόλια συμπαράστασης εκφράστηκαν απίστευτες ρατσιστικές χυδαιότητες. Κι αναρρωτιέμαι: είμαστε τελικά ανοιχτή κοινωνία;
Διάβασα σε ένα blog τις προάλλες κάτι που μου θύμισε ένα μάθημα που είχα πάρει στο πανεπιστήμιο για την ψυχολογία των μαζών: "Σε ακραίες συνθήκες και σε έλλειψη άλλης τροφής ακόμα και οι πολιτισμένοι άνθρωποι μπορούνε να φάνε το διπλανό τους" (πάλι ο φίλος μπλόγκερ σχολίαζε την επίθεση στον Μάινα). Ναι, οκ. Αυτό είναι. Η κρίση. Αυτό μπορεί να εξηγήσει πολλά. Αλλά μήπως το να τα ρίχνουμε όλα στην κρίση είναι το ίδιο με το να τα ρίχνουμε όλα στους Πακιστανούς, τους Αλβανούς, τους Γεωργιανούς;
Οι αξίες καταρρέουν. Η πίστη σε κάθε μορφή οργανωμένης ομάδας επίσης. Η συνύπαρξη δυσκολεύει.  Από τον μικρόκοσμο του κάθε νοικοκυριού μέχρι τα πολιτικά συστήματα, όπου οι συμπράξεις δυνάμεων μοιάζουν με τα όνειρα της Κυριακής: κρατούν "ως το μεσημέρι" (χτες διάβαζα πως η παράταξη Καμίνη στην Αθήνα είναι σε κρίση κι ότι τρεις αντιδήμαρχοι παραιτήθηκαν, ενάμιση μόλις μήνα μετά την ανάληψη της διαχείρισης του Δήμου της Αθήνας από τον υπερκομματικό και low profile πρώην Συνήγορο του Πολίτη). Κι αυτό συμβαίνει σε έναν βαθμό γιατί οι συναντήσεις και οι δεσμοί των όσων αποφασίζουν να συνοδοιπορήσουν, σε ο,τιδήποτε και για οποιονδήποτε σκοπό, είναι πιο επιφανειακοί και εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Δε γίνεται εκ βαθέων διάλογος έτσι ώστε να εκτεθεί η διαφορετική άποψε όταν πρέπει. Κι έτσι στην πρώτη διαφωνία ή/και δυσκολία, αφού έχουμε βαφτιστεί "υπεράνω και συνοδοιπόροι" βγαίνει στη φόρα η αντίδραση του καταπιεσμένου θυμού. Κι η διαφωνία γίνεται λόγος διάσπασης κι όχι έναυσμα βελτίωσης και προόδου.
Έτσι, γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί. Όλο και πιο προσκολλημένοι στο προσωπικό μας πιστεύω. Και όταν η ταλαιπωρία της ψυχής και του κορμιού μας μεγαλώνει, υπεραπλουστεύουμε τη λογική μας και χάνουμε την ουσία. Άρα παύουμε να είμαστε λογικοί. Γι' αυτό και η ομάδα μας, η κοινωνία μας δεν είναι ανοιχτή, δεν έχει ιδέα από τις αρχές του πλουραλισμού. Ταμπουρώνεται στις υπεραπλουστεύσεις  του στυλ "φταίει για όλα η κρίση" ή "φταίνε για όλα οι Αλβανοί" χωρίς να αναλογίζεται κανείς το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης στο "τις πταίει".
Σημείο θραύσης. Εκεί βρισκόμαστε. Όλα χτυπιούνται με όλους και το αντίστροφο. Και δει μετωπικά.
Εγώ θέλω να αντιστέκομαι όμως. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά ή τουλάχιστον προσπαθώ. Και θέλω να βλέπω τον κόσμο μέσα από το χαμόγελο του παιδιού μου που είναι το πιο ακριβό δώρο στη ζωή μου. Όταν βλέπω λουλούδια να φυτρώνουν μες στα καμμένα, ε τότε είμαι ακόμα πιο σίγουρη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μοιάζει τυφλή - που λέει και το τραγούδι - αλλά πεθαίνει τελευταία.....

Τάσεις φυγής....

Θέλω να φεύγω. Κάτι με κάνει να θέλω να φεύγω. Εκεί που λες όλα ηρεμήσανε....

-Αυτό δεν ήθελες;

...θέλω να φεύγω. Εκεί που λατρεύω την επανάληψη της καθημερινότητας και την αίσθηση ασφάλειας, εκεί ξεκινάει η ανασφάλειά μου κι η τάση απομόνωσης. Μετά δε από περιόδους υπερπροσπάθειας, υπερέκθεσης -πάντα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά - θέλω να κρύβομαι. Να κουκουλώνομαι κάτω από το πάπλωμα για να μην κρυώνω. Να βάζω και το κεφάλι κάτω από το πάπλωμα. Εκεί δε με βλέπει κανείς.

- Έτσι δεν κρύβεσαι, κάποιος ξέρει ότι είσαι εκεί....

Ναι, μα δεν με βλέπει. Κι εκεί είμαι ζεστά. Είμαι καλά.

Και μετά θέλω να φεύγω. Να φεύγω κι όταν είμαι μαζί. Πολλές φορές είμαι απλώς αλλού. Πού; Παντού και πουθενά. Μιλούν οι συνεργάτες μου κι εγώ εκείνη την ώρα περπατώ σε κόκκινους καμβάδες ή κολυμπώ σ' ηλιοβασιλέματα. Κυνηγώ φαντάσματα ή βλέπω στιγμές του παρελθόντος σα μικρά βίντεο κλιπ. Κατά ένα περίεργο τρόπο δε χάνω το ρυθμό της κουβέντας. Απαντώ και συμμετέχω. Και κρατώ και σημειώσεις. Απλώς, δίπλα στις σημειώσεις σχηματίζω πότε μια νότα και πότε μια καρδιά......

Αυτές τις μέρες θέλω να φεύγω, να χάνομαι. Και μιας και δε μπορώ - πάντα υπάρχουν λόγοι ανωτέρας βίας - αυτή η τάση φυγής είναι ακόμα πιο έντονη. Με κατατρώει. Πάλι κοιμάμαι άτσαλα και λίγο. Πάλι είμαι σε πλήρη ασυμφωνία με μένα. Το βλέμμα μου το νιώθω θαμπό και την ανάσα μου ανεπαρκή. Είμαι σε μια διαρκή υπερένταση κι ακόμα και σε φάση ανάπαυλας νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι. Πάλι οι μουσικές δεν μου μιλάνε - εγώ που ανασαίνω μαζί τους εκ φύσεως και εκ γενετής....Πάλι αισθάνομαι ανεπαρκής. Και το χειρότερο: δεν έχω τόπο, δεν ανήκω πουθενά.

Τι θέλω τι, μήτε ξέρω τι.....


Αν έβαζα τραγούδι σήμερα. Θα έβαζα αυτό . Στο repeat.............

Όσα θες να μου δώσεις

Kιοτεύει η σάρκα.
Δε θυμάται.
Κοιμάται.

Κάποτε ήταν ελαφρύς ο ύπνος.
Τώρα βάρυνε.
Σαν την ανάσα σου.

Ο έρωτας κι ο βυθός του.
Ο ένας αιώνιος.
Ο άλλος ανεξήγητος.

Θέλω να βυθιστώ.
Κοντά σου.
Χωρίς να μάθω παραπάνω
απ' όσα θες να μου δώσεις.


Λ.Ρ.

(Φεβρουάριος 2011, γραμμένο τις πρώτες πρωινές ώρες....)

Part 2...to Be conTinued.....

"Τι ώρα έχει πάρει ρε γαμώτο...θα προλάβω να τη δω;...Όχι ρε συ! Είναι ήδη περασμένες έντεκα!"....
Πάτησε το γκάζι πιο πολύ. Πίτα. Το τερμάτισε. Άδειος ο δρόμος. Αυτή την ώρα η εθνική είναι άδεια. Κι ας έχεις να πας από Πειραιά ως την Εκάλη. Τι να το κάνεις όμως; Άργησε. Όχι λίγο. Άργησε πολύ. Έπρεπε να 'χε φύγει δυόμιση ώρες πριν. Δεν τα κατάφερε. Για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερε. Ποτέ δεν τα καταφέρνει τώρα τελευταία. Πάντα τ' άλλα και οι άλλοι έχουν προτεραιότητα. "Μαλακίες!" σκέφτηκε κι έκοψε λίγο ταχύτητα. Είχε πιάσει κι ένα ψιλόβροχο, δεν έλεγε να τρέχει με 180. Δεν τολμούσε να σηκώσει το κινητό να πάρει σπίτι. Δεν ήθελε να ακούσει ότι πάλι δεν πρόλαβε να την ξαναδεί. 


Πώς να τον πιστέψει ότι την αγαπάει και την τιμάει όσο κανέναν άλλο στον κόσμο. Πως λαχταράει να ακούει την φωνή της καθημερινά. Πως του λείπουν οι στιγμές που κάποτε ήταν για τους δυο τους καθημερινότητα. Για τους δυο τους και για τους άλλους δύο. Πως όταν τη σκέφτεται μόνη κόβεται στα δύο. Πως θέλει να την παίρνει κάθε πρωί για να ακούει τη φωνή της να του λέει καλημέρα και να τον ηρεμεί. Πως στα ζόρια είναι εκείνη που θέλει να ακούει να τον καθησυχάζει και να του λέει πως όλα θα πάνε καλά. Πως τον καφέ του τον φτιάχνει εκείνη καλύτερα κι απ' τον ίδιον. Πώς θα 'θελε να τους επισκέπτεται πιο συχνά. Αλλά, ποιος θα τον πιστέψει; Πάλι σήμερα πήγε σπίτι τους κι εκείνος έλειπε.
Κι είναι η τρίτη φορά στη σειρά. "Γαμώτο, γαμώτο!"


Γιατί κι εκείνη να μη θέλει ποτέ να μείνει. Πάντα φεύγει το βράδυ. Πάντα με το ίδιο ταξί. Μου 'χε πει κάποτε ότι όταν γυρνάει με τον ίδιο οδηγό νοιώθει λίγο σα να τη γυρνάει σπίτι κάποιος από την οικογένειά της. Θέλει να είναι σπίτι της το βράδυ. Μόνον εκεί ησυχάζει. Είναι κι οι νύχτες της δύσκολες πια. Η ανάσα της έχει βαρύνει. Το κορμί της το ίδιο - όχι όμως κι η ψυχή της. Κάθεται και κονταροχτυπιέται κάθε βράδυ με τους πόνους της απώλειας και τους ρόγχους της απουσίας. Το χειρίζεται καλά. Ή τουλάχιστον έτσι μας δείχνει. Τη νιώθω εύθραυστη, αλλιώτικη. Είναι εκείνη η ίδια όμως. Το ίδιο μελένιο βλέμμα. Που πάντα τον ανακούφιζε και πάντα αποζητούσε. Κι όταν δεν ήταν εκεί πάντα την αποζητούσε. Κι ας καταλάβαινε ότι έπρεπε να λείπει. Μέσα του του έλειπε ακόμα πιο πολύ.


Λίγο ακόμα κι έφτασε. 12 παρά είκοσι. Πλησιάζει. Δε βλέπει το ταξί έξω από το σπίτι. Παρκάρει. Άτσαλα, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Ψάχνει το κινητό του. Πέντε αναπάντητες και μήνυμα. Φωνητικό μήνυμα. "Καληνύχτα αγόρι μου. Δεν σε πρόλαβα. Δε μπορούσα να μείνω άλλο. Ο μικρός μας μοιάζει στην Μαρίνα κι είναι κούκλος. Κι εγώ σ' αγαπώ πάντα πολύ. Αλλά πρέπει να φύγω. Να προσέχεις τον εαυτό σου αγόρι μου. Σε χαιρετώ. Τα λέμε πάλι σε ένα μήνα".


Ξεκλειδώνει την πόρτα κι η Μαρίνα στο βάθος χαζεύει μια ταινία μισοκοιμισμένη. "Γύρισες;" τον ρωτάει. "Περάσαμε όμορφα κι η μητέρα σου το ευχαριστήθηκε. Αλλά πάλι δε σε είδε και είμαι σίγουρη ότι της έλειψες πολύ. Και..... ...... .... "


Η Μαρίνα συνέχισε να μιλάει. Δεν την άκουγα όμως. Της έδωσα ένα φιλί στον ώμο και βυθίστηκα πλάι της στον καναπέ. "Εδώ καθόταν η Ξένια;" ρώτησα. Μου 'γνεψε καταφατικά. Ήμουν σίγουρος γιατί αισθάνθηκα τη μυρωδιά της. Έκλεισα τα μάτια κι έγινα πέντε χρονών. Με πήρε ο ύπνος αγκαλιά της. 

Κηλίδες.....

Πρωινό Τετάρτης. Στην ησυχία του μικρόκοσμού μου αναπαύομαι. Σερφάρω, ενημερώνομαι κι ενημερώνω το δίκτυο που δημιούργησα. Ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο. Απαντάω στα μέηλ και τα ερωτήματα που μου έχουν θέσει - πολλά δικά μου ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα....
Τσεκάρω την ατζέντα μου, θα 'ναι γεμάτη μέρα. Τουλάχιστον θα 'ναι μια μέρα όμορφη, με ωραίο φως. Βοηθάει. Αποκαλύπτει - ή και συγκαλύπτει όταν είναι πολύ δυνατό...
Ψάχνω για ειδήσεις. Μου μοιάζουν copy paste από ειδήσεις των προηγούμενων ημερών. Προσπερνάω αδιάφορα. Μόνο τα χρηστικά θέματα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον - πάλι απεργίες στο μέσα μεταφοράς τις ώρες που τα χρειάζομαι....Σιχτιρίζω και σκέφτομαι από τώρα τι με περιμένει στο κέντρο της Αθήνας...θα έχουν λέει και πορεία οι γιατροί....
Ουφ! Ξεκινάει η μέρα και νιώθω τόσο γήινη σήμερα. Τόσο βαριά, χωρίς πούπουλα ελαφρότητας ή ονειροπόλησης - γαμώτο!
Ψάχνω λευκή κόλλα και ξετρυπώνω τις νερομπογιές της κόρης μου. Όχι όχι... δε θα αποπειραθώ να ζωγραφίσω ξαφνικά, δεν το 'χω. Όμως να, ήθελα λίγο χρώμα. Βουτάω το πινέλο στο κόκκινο. Κι αρχίζω να το "πετάω" με γρήγορες μικρές κινήσεις σε μια σελίδα Α4. Και γέμισε το χαρτί με κατακόκκινες, ολοζώντανες κηλίδες! Τι ωραία! Μια ένταση επιτέλους! Ξαφνικά αλάφρυνα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Παίρνω τη σελίδα και την κολλάω στον τοίχο να την βλέπω. Να βλέπω τις κόκκινες κηλίδες μου και να παίρνω δύναμη. Μα σα να λείπει κάτι....Ναι....κόκκινες κηλίδες σε φόντο λευκό....Βουτάω το πινέλο στο μπλέ και το άσπρο. Τραβάω και μια γαλάζια γραμμή στη σελίδα. Την ξανακοιτάω. Πολύ καλύτερα τώρα. Το πάθος μου, το λάθος μου κι ο ουρανός μου. Γαλανός όπως ο σημερινός ουρανός στην Αθήνα. Τώρα ίσιωσα. Καλημέρα.... 

To Be continUed....

Δεν κοίταξε πίσω του. Καθόλου. Δεν τ' άντεχε. Θα 'χε τις τελευταίες αγκαλιές κρατημένες. Για πάντα. Έπρεπε να πει αντίο. Και να μην την ξαναδεί ποτέ. Δεν την είχε ξαναγκαλιάσει ποτέ έτσι. Τόσο δυνατά, τόσο αληθινά, τόσο πολύ. Κι όμως σήμερα αυτή η τελευταία-τελευταία αγκαλιά του φάνηκε τόσο λίγη. Τόσο απελπιστικά λίγη...Εκείνος που ποτέ δεν ήθελε πολλά. Πού όσο και να την ήθελε δε μπόρεσε ποτέ να της το δείξει στην πραγματική του διάσταση. Ούτε να της το πει...Ειδικά με τα λόγια δεν τα πήγαινε καλά. Καθόλου καλά δηλαδή. Μόνο τα μάτια του μιλούσανε. Όταν δεν είχανε φουρτούνα ή όταν δεν είχε αντηλιά. Θάλασσες βαθειές τα μάτια του. Ένα σκούρο μπλε που το συναντάς μεσοπέλαγα μόνο...Τα μάτια του.... 


Μια φορά τον είχε δει να κλαίει κι ένιωσε πως ήταν ολόιδιος ο βυθός. Ολόκληρος ο εαυτός του ο βυθός. Μέσα του κι έξω του μαζί. Τον είχε φοβηθεί τότε. Ήθελε να τον αγκαλιάσει να του πει να ξεχάσει, αλλά φοβόταν ότι θα πνιγεί κι εκείνη μαζί. Κι έφυγε. Τον άφησε κι έφυγε...


Και τώρα πάλι φεύγει. Μα γι 'αλλο λόγο. Τώρα πρέπει. Κι αυτός το ξέρει. Ήξερε πως θα 'ρχοταν η στιγμή. Τη φοβόταν τη στιγμή αυτή. Αλλά δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει. Ήξερε πως η αλήθεια θα του γνέψει και θα 'ναι η κατάλληλη στιγμή. Κατάλληλη, που λέει ο λόγος δηλαδή...Πότε δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πεις αντίο αν δεν το θέλεις κι αν πονάς γι' αυτό. Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να πεις αντίο μόνο γιατί πρέπει.....

Tη νύχτα που χάθηκαν τ' αστέρια....

Πώς να 'ναι η νύχτα που χάθηκαν τ'αστέρια; Πώς να'ναι μια νύχτα χωρίς αστέρια; Ακόμα κι όταν κάνει ξαστεριά ξέρουμε πως τ' αστέρια είναι εκεί. Απλώς μας κρύβονται. Έτσι, δεν ανησυχούμε. Προχωράμε. Με το φεγγάρι ολόγιομο να τα σκεπάζει όλα. Όλα κι εμάς - με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Αλλά, δε θα μιλήσουμε για το φεγγάρι σήμερα. Αυτό είναι άλλη αφορμή ...φλυαρίας, συλλογισμού και ...παραλογισμού (όπως θες πές το!)

Χτες είδα αυτή την υπέροχη γαλλική ταινία. "τη νύχτα που χάθηκαν τ' αστέρια". Με το πλέον πολυπαιγμένο θέμα του κατατρεγμού των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς. Η ταινία βέβαια αυτή διαδραματίζεται στο Παρίσι και στο πραγματικό γεγονός της συγκέντρωσης 13.000 Εβραίων από τη Γαλλική Αστυνομία στο Ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού, για να οδηγηθούν αργότερα και να εξοντωθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άντρες, γυναίκες και παιδιά. Άνθρωποι που δεν έκαναν απολύτως τίποτα, απλώς είχαν γεννηθεί Εβραίοι. Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει στην εφηβεία μου ενός Πολωνού Εβραίου, του Μάρτιν Γκραίη με τίτλο "Στο όνομα όλων των δικών μου". Είχα ταρακουνηθεί ολόκληρη. Ήταν η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που επέζησε ενώ όλη του η οικογένεια χάθηκε σε θαλάμους αερίων. Γιατί; Γιατί ήταν Εβραίοι. Και πόσα άλλα βιβλία υπάρχουν. Και πόσες ταινίες ακόμα έχουμε δει. Και πόσες θα γυριστούν ακόμα....Είναι τόσο μεγάλο το έγκλημα και τόσο βαθύ το τραύμα που θα βασανίζει και θα εμπνέει για πολλές δεκαετίες ακόμα.

Δεν ξέρω αν συμπαθώ τους Εβραίους. Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους Εβραίους. Ξέρω όμως ότι αντιπαθώ βαθειά κάθε μορφή ρατσισμού. Ξέρω ότι όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία. Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιούμε γενικεύσεις και χαρακτηρισμούς. Απενοχοποιούν και απλοποιούν την καθημερινότητά μας. Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι ότι παρ 'όλα τα μαθήματα που έχουμε υποτίθεται πάρει από τα πεπραγμένα και τα ιστορικά γεγονότα ανά την υφήλιο, είμαστε ακόμα ρατσιστές. Ζούμε σε μια χώρα βαθειά ρατσιστική. Φορτώνουμε τα πάντα στους μετανάστες, όλα τα κακώς κείμενα. Φταίνε άραγε οι μετανάστες για την κατάντια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και των όσων συμβαίνουν στον Άγιο Παντελεήμονα; Φταίνε οι μετανάστες για τα γεγονότα στη Νομική;
Και αναρρωτιέμαι: πού είναι τόσα χρόνια η Αστυνομία στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας; πόσο επικερδής για το Σύστημα είναι η μαστρωπεία και η διακίνηση ναρκωτικών; γιατί οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων που νοικιάζουν 40 τετραγωνικά σε 20 άτομα με ενοίκιο ανά ημέρα και ανά κεφάλι δεν διώκονται;  γιατί οι μετανάστες που ζουν εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, έχουν ριζώσει και εργάζονται ήρεμα και ωραία δεν αποκτούν χαρτιά νομιμότητας; γιατί τα σύνορα είναι αφύλακτα και βασιλεύει εκεί η "απλοχεριά" των δουλεμπόρων στους ελέγχοντες την τάξη;
Μπορώ να συνεχίσω για αρκετή ώρα με παραδείγματα και ερωτήματα. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν διάβασα τις προάλλες ότι η Α.Ντ., υφυπουργός της κυβέρνησης με ειδίκευση στο μεταναστευτικό, είπε ότι διαφωνεί με τη νομιμοποίηση των μεταναστών κι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κουλτούρα. Σα δε ντρεπόμαστε λέω 'γω, πολύ απλά και λαϊκά. Ντρέπομαι ώρες-ώρες που είμαι πολίτης αυτής της χώρας και περισσότερο θα έπρεπε να ντρέπονται οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι που θέλουν να λέγονται δημοκρατικοί και προοδευτικοί. Ας μη κοροϊδευόμαστε άλλο. Κι ας μη συνεχίσω άλλο....Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια.....

Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, για να πάω και στην αρχή της κουβέντας, χάθηκαν τ' αστέρια. Όταν με τη βία σε ξυπνάνε τη νύχτα και σε εξωθούν σε φυγή, χάνεις την αξιοπρέπειά σου, χάνεις τον κόσμο, δεν υπάρχει αυτονόητο πια. Έτσι θα ένιωσαν και οι Κύπριοι που ξεριζώθηκαν από τον Αττίλα. Έτσι θα ένιωσαν κι οι Έλληνες της Σμύρνης το 22, όπως κι οι Έλληνες της Πόλης με τα Σεπτεμβριανά το 55 (αν θυμάμαι καλά). Και τόσες άλλες περιπτώσεις πιο κοντινές ή πιο μακρινές μας. Δεν τολμώ, αλήθεια, να σκεφτώ τι θα νιώσανε όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ που κοιμάμαι στη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Απλώς μου γίνονται όλο και πιο απεχθείς οι φορείς και οι κοινωνοί αυτών των τακτικών. Γιατί ο ουρανός για όλους μας έχει αστέρια. Και δεν έχει δικαίωμα να τα σβήσει κανείς για κανέναν._

Ανθρώπινα κι όχι υπερ-ανθρώπινα....

Μερικές φορές ο οργανισμός ...κλατάρει! Απλώς δεν πάει άλλο, χτυπάς έναν πυρετό κι αναγκάζεσαι να μείνεις μέσα. Και μου τα 'χε δώσει τα σημάδια, δε μπορώ να πω. Βήχας, πονόλαιμος, ατονία, ρίγη...κι εγώ εκεί! Στο καθήκον! Πάντα! Κακό του κεφαλιού μου όμως γιατί την πάτησα. Και τώρα σπίτι - σπίτι μου σπιτάκι μου! - χωρίς πυρετό σήμερα, αλλά και χωρίς φωνή! Γι' αυτό γράφω, γράφω...για να τα πω κάπως, σε κάποιον - σε μένα μάλλον....
Ξεχνάμε την ανθρώπινη φύση μας. Ξεχνάμε τα όρια και τις αντοχές μας. Παραμυθιαζόμαστε σε στιγμές υπερενεργητικότητας και υπερδραστηριότητας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα. Μερικές φορές πιάνει. Μερικές φορές τα καταφέρνουμε "όλα". Αυτό όμως έχει κόστος. Μας κοστίζει τον ίδιο μας τον εαυτό. Ξοδευόμαστε. Λίγο-λίγο. Αλλά ναι, ξοδευόμαστε. Κι ας γουστάρουμε κι ας πετυχαίνουμε κι ας μας θρέφει το να τρέχουμε και να απέχουμε από την καθημερινές χαρές. Ξοδευόμαστε. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία. Να ζούμε χωρίς φαντασία. Είναι σα να χάνουμε τα χρώματα, τις μυρωδιές, σαν η ζωή μας να είναι μια ευθεία γραμμή χωρίς καμπύλες και αυξομειώσεις. Κι είναι ωραίο αυτό;
Σαφώς και όχι. Σίγουρα όχι.
Γι' αυτό κι οργανισμός μας έχει άμυνες. Εμένα μου έστειλε έναν πυρετό για να μαζευτώ λίγο. Για να κάτσω σπίτι, να κοιμηθώ και να αναδιοργανωθώ....Για να σκεφτώ, για να διαβάσω, για να δω μια ταινία μέρα-μεσημέρι (ανήκουστο!)....Και να σταματήσω να μιλάω στα κινητά και στα σταθερά. Το κινητό από χθες είναι στο αθόρυβο. Κάποια στιγμή θα επιστρέψω τα τηλεφωνήματα. Από αύριο, μεθαύριο, όλα θα γίνουν. Γιατί όλα γίνονται με ή χωρίς εμάς. Όλα παίρνουν το δρόμο τους....
Και λίγο πριν το τέλος της φλυαρίας μου για σήμερα ένα τραγούδι που έχω από χτες βράδυ στο μυαλό μου ... "Πυρετός κρυφός με σιγοκαίει...κι ούτε βλέπω...ούτε ακούω...."