Κυριακή του Δεκέμβρη στη Σύρο....

Κάθομαι στο μπαλκονάκι του δωματίου μου λίγο πριν φύγω για το λιμάνι. Πάνω από τη θάλασσα. Ενα με τη θάλασσα. Ανασαίνω κι ηρεμώ μαζί της. Στο βάθος ενα κρουαζιερόπλοιο πλησιάζει. Δεκέμβρης, κοντεύουν Χριστούγεννα και δε φοράω πανωφόρι...Ψιχάλες μου δροσίζουν τα μάγουλα και στέκονται στα τζάμια των γυαλιών μου. Μα δε μ'ενοχλεί. Λίγο πριν περπάτησα πολύ. Στα Βαπόρια με μια στάση στην εκκλησια του Αγίου Νικολάου. Καθε δυο βήματα σταμάταγα για να φωτογραφίσω. Λες και ερχόμουν πρώτη φορά. Κι όμως νιώθω όπως την πρώτη φορά. Αλλά απολαμβάνω την ομορφιά του νησιού με περισσοτερη ηρεμία και περπατώ στα πλακόστρωτα δρομάκια με μεγαλύτερη σιγουριά. Τέλειωσε και το επαγγελματικό κομμάτι -επιτυχώς- και είμαι πιο χαλαρή. Αν δεν είχα αυτό το σφίξιμο στο στομάχι για τους κατάδικούς μου λόγους θα άφηνα το νησί με ένα πασιφανές χαμόγελο. Τώρα το χαμογελο είναι λίγο μελαγχολικό αλλά υπάρχει εντός μου.

(Texted in :Συρος ξενοδοχείο Ερμής 19/12 14:45)

Ps: θα επιστρέψω.......

The sounds of silence...

Λατρεύω τους ήχους της σιωπής. Τότε που δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Που κλείνεις τα μάτια κι ακούς το μέσα σου. Που ακούς τα τραγούδια που έρχονται στο μυαλό σου - και πίστεψέ με έρχονται βροχή σε ένα non-stop playlist που δεν το πιστεύεις! Σου έρχονται και λέξεις και σκέψεις...

- ...ίσως και να μην τ' αντέξεις...


...και μνήμες και στιγμές και φαντάζεσαι όσα δεν έχεις και ζεις ανύπαρκτες στιγμές και ξαναζείς εντάσεις....Άλλοτε πάλι είσαι στο μηδέν. Δεν ακούς, δε μιλάς, δε βλέπεις. Συντροφιά έχεις μόνο τους γνώριμους ήχους του σπιτιού: η βρύση που λίγο στάζει, ο ήχος του ξύλου από τα παντζούρια, ο θόρυβος του ψυγείου, οι λεπτοδείκτες του ρολογιού της κουζίνας που τους ακούς μόνο εσύ - γιατί είπαμε: ακούς υπερβολικά καλά - τα χοροπηδητά από το επάνω διαμέρισμα σταθερά πάντα τις ίδιες ώρες της ημέρας, τον έξω κόσμο που σιγοσφυρίζει, που τρέχει αγχωμένος το πρωί, που γυρνάει νυσταγμένος αργά τα απογεύματα, τους οδοκαθαριστές που σκουπίζουν, το συναγερμό από το αμάξι του γείτονα που ξέχασε να απενεργοποιήσει για να μπει στο αμάξι - καινούρια συστήματα για γενιές μαθημένες αλλιώς....

Πόσα μπορώ να γράψω ακόμα....και να φανταστείς δεν είπα τίποτα για τους ήχους της νύχτας....για τους ήχους από την κίνηση των δέντρων, μια κουκουβάγια που ακούγεται από κάπου μακρυά, τις γάτες να μαλώνουν, τους σκύλους λίγο πιο κει στη δικιά τους περιοχή, τη χαλασμένη εξάτμιση που "πληγώνει τη σιωπή", την μικρή μου να ανασαίνει βαριά όταν κοιμάται τόσο ξένοιαστη, τόσο όμορφη....και τόσα άλλα, τόσα άλλα...

Σήμερα όμως το πρωί που βρίσκομαι μόνη σε μια αναπάντεχη ηρεμία δε θέλω σιωπή...θέλω μουσικές....θέλω να φύγω με τις μουσικές που μου αρέσουν....να πάω μέχρι το Μεξικό με τη Lila Downs και την κραυγή της (Llorona) και να φέρω στο νου μου τα χρώματα της χώρας...να ακούσω την Ελευθερία σε ένα ποίημα του Ρίλκε με τσέλα και λούπες (γιατί δεν το βάλαμε αυτό στο playlist του Μεγάρου άραγε;)....να ξεχαστώ με τα εννιά εγκλήματα του Damien Rice, να δακρύσω με το "the winner takes it all" γιατί θα θυμάμαι εκείνο το αυγουστιάτικο σούρουπο στα Χανιά κι εμένα να παίζω το τραγούδι στο πιάνο και δίπλα μου τον Σ. να το απολαμβάνει και να μου ζητάει να το ξαναπαίξω, να σιγοτραγουδήσω το "φίλε" της Τάνιας, να ανοίξω το παράθυρο με το "Don't tell me that it's over" της Amy McDonald...Kαι τότε ν' ανασάνω...Κοιτάζω έξω και είναι όλα άσπρα...Χιόνι και ήλιος μαζί....Μια μέρα έφυγε και μια καινούρια μέρα ξεκινά......Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι να νιώσω τη φύση...Κάπου μέσα ακούγεται το τραγούδι από το 2 του Κωνσταντίνου Β. ....Ξαναγεννιέμαι σήμερα κι ας πονάει όλο μου το κορμί από το τρέξιμο των δύο τελευταίων ημερών...Και οι ήχοι της Κυριακής θέλω να είναι ματζόρε κι όχι μινόρε...οπότε κλείνω εδώ και βάζω το κομμάτι στο repeat....

Η δικιά μου διαδρομή

Περνάω πολύ χρόνο οδηγώντας σε αυτή την γκρίζα πόλη...πραγματικά πολύ χρόνο στο αυτοκίνητο - πραγματικά γκρίζα πόλη.....Και πάντα νευριάζω που έχει πολλή κίνηση, που πρέπει να ξεκινάω αρκετά νωρίτερα για να είμαι στην ώρα μου- σιχαίνομαι να μην είμαι στην ώρα μου και το να με στήνουν επίσης.
Για άλλο όμως θα γράψω σήμερα. Θέλω να γράψω για τη συνηθισμένη μου διαδρομή. Γι' αυτά που βλέπω κάθε μέρα και που σήμερα αναρρωτιόμουνα για πόσο καιρό ακόμα θα κάνω τη συγκεκριμένη διαδρομή. Όχι όχι, δεν τρέχει κάτι...δόξα το Θεό είμαι πολύ καλά. Ούτε σκοπεύω να μετακομίσω - καλώς ή κακώς - δεν είναι εποχή για τέτοιες περιπέτειες. Απλώς αναρωτιόμουνα για πόσο καιρό ακόμα θα φεύγω κάθε πρωί μέσα από τα στενάκια της γειτονιάς μου για να γλιτώσω τα φανάρια στη Βενιζέλου και να πιάσω την Κηφισίας πιο ψηλά...αρκετά πιο ψηλά...λίγο πριν θα στρίβω στα παράξενα δρομάκια με τις ανηφοροκατηφόρες και τις απίθανες λακούβες τις οποίες θα αποφεύγω με απίστευτη ακρίβεια, θα αφήνω το φαρμακείο στα αριστερά μου και θα περνάω πάντα τη διασταύρωση σταματώντας στο στοπ, θα περνάω από τους παππούδες που έχουν το καταπληκτικό μαγειρίο -άραγε για πόσο ακόμα; -, από το ταχυδρομείο και την τράπεζα Πειραιώς λίγο μετά κι ύστερα θα διασχίζω κάθετα έναν κεντρικό δρόμο για λίγα μέτρα μόνο για να μπώ σε έναν πολύ γλυκό δρόμο, την οδό Εκάλης....θα συνεχίζω απολαμβάνοντας την ηρεμία μου και μετά θα στρίψω στο Μπενάκειο (που δεν ξέρω τι είναι ακριβώς) για να βγω Κηφισίας....είμαι όμως πια στην Κηφισιά πολύ κοντά και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο...περνάω από την Κάβα και λέω ότι την επόμενη φορά θα σταματήσω - μα πέρασαν 8 χρόνια κι ακόμα δεν το κατάφερα - περνάω τον Ελευθερουδάκη και φτάνω στον Τροχονόμο και συνεχίζω....στο βάθος δεξιά μου το ΚΑΤ - α ρε Τωνάκι μας λαχτάρισες το καλοκαίρι! - στα αριστερά μου το Άλσος Συγγρού - πρέπει να πάω την Μ. εκεί καμιά βόλτα - και λίγο μετά αρχίζουν οι μεγάλες στροφές στο Μαρούσι - πόσους έχω δει να στουκάρουν τα βράδια και να καταλήγουν σε βιτρίνες καταστημάτων ...! Και συνεχίζω αφού χαζέψω τα λάβαρα στους στύλους του δρόμου για να δω τι τρέχει στην πόλη...φτάνω σιγα σιγα στο δαχτυλίδι...μιλάω στο κινητό, ακούω πότε Σκάι και πότε Δίεση - άλλοτε πάλι δεν ακούω τίποτα απολύτως - κι αισίως δεξιά μου το Ολυμπιακό Στάδιο...ώπα! Σε λίγο θα δω και το Υγεία...να 'το - πανάθεμά το! Πιάνω δεξιά λωρίδα και βγαίνω στον παράδρομο.....πάω σιγά εκεί γιατί φοβάμαι μην ξεπεταχτεί κανένας.....συνεχίζω για λίγο κι αρχίζω τις στροφές για να καταλήξω απέναντι από το γραφείο στη Φιλοθέη και να πάρω καφέ από εκείνο το κορίτσι στο Γρηγόρη....το χαμογελαστό που μόλις με βλέπει ξέρει τι θέλω και δε χρειάζεται να παραγγείλω....πάντα της αφήνω κάτι.....δεν αλλάζω τον καφέ της με τίποτα! Είναι ο δεύτερος καφές της μέρας και θέλω να είναι ισάξιος με τον πρώτο. Όταν πάρω και τον καφέ περνώ απέναντι και παρκάρω....Έφτασα εκεί σώματι...αλλά οι σκέψεις μου μπορεί να είναι οπουδήποτε.....
Κι έτσι περνάνε οι μέρες....μερικές φορές υπάρχει απόκλιση. Η κατάληξη είναι στο Χίλτον και τον καφέ τον παίρνω από το "Σταμάτημα του χρόνου" (για όσους γνωρίζουν)....
Κι είναι ωραία η διαδρομή. Και δεν την έχω βαρεθεί. Κάθε μέρα βλέπω κάτι που δεν είχα προσέξει.
Κι όταν φεύγει ένα μαγαζί για να έρθει ένα άλλο στενοχωριέμαι. Κι όταν κάτι τυχαίνει και δεν πρέπει να ακολουθήσω τη συγκεκριμένη διαδρομή χαλιέμαι και δυσκολεύομαι να συνεχίσω. Κοίτα να δεις πού φτάσαμε! Συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη έχουμε την σταθερότητα. Μέσα από αυτά τα μικρά και καθημερινά. Τόσο απλά, τόσο καλά, τόσο ωραία. Το έχω ξαναπεί αυτό. Αλλά είναι τόσο αληθινό.
οπότε δεν με πειράζει.....

Μη φεύγεις....

H μέρα ξεκινάει...τη νιώθω...η νύχτα είναι ακόμα εδώ...γύρω μου, μέσα μου....
ναι, ξημερώνει....μέσα απ' τις γρίλιες μπαίνει φως....κοιμούνται όλοι ακόμα....κι εγώ κοιμάμαι....το ένα μου κομμάτι κοιμάται, μάλλον βαθειά...το άλλο μου όμως κομμάτι δε λέει να κλείσει μάτι.....

Μη φεύγεις....


Δε φεύγω, εσύ έφυγες....πάντα έφευγες...κι όταν ήμασταν μαζί εσύ πολλές φορές δεν ήσουν εκεί...εγώ ζήταγα η αγάπη να εφευρεθεί ξανά....


Ξημερώνει...δίχως φως....

Όλα στο φως...


Όχι σήμερα, δεν εξυπηρετεί κανένα, δεν έχω διάθεση να εξηγώ...ούτε να προσπαθήσω....θα δω το φως στην πραγματική του διάσταση, θα κάνω πως δε γνωρίζω εκείνο το άλλο φως....που αποκαλύπτει, που προκαλεί, που με προσκαλεί, που σε προσκαλεί...

Μα δε θα είμαι εκεί....


Αυτό ακριβώς θέλω να αποφύγω! Θα μ' έχεις όμως στο νου σου, στην άκρη τ' ουρανού σου; Ποιος ξέρει; Μπορεί και όχι. Αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα εντός μου. Είσαι ο ακριβός μου....και γι' αυτό ζητάω μαζί...μαζί._


(χτες ακούγοντας το τραγούδι "Μη φεύγεις" {Κυπουργός - Νικολακοπούλου} σε μια πρόβα έγραψα αυτό το φανταστικό διάλογο...διάλογο με εαυτόν; διάλογο δυο εραστών; δεν ξέρω...αυτό είναι το ωραίο....να ταξιδεύει ο νους....)

Who will comfort me?

Τρέχει η μέρα, τρέχουν οι άνθρωποι, τρέχουν όλοι, τρέχω τρέχω κι εγώ....!
- Πού θες να φτάσεις;
Έλα μου ντε! Πού; Γιατί; Κι άμα φτάσω, τι έγινε;

My soul is a weary....

Να ξυπνήσω στην ώρα μου, να ετοιμάσω πρωινά, να κατεβάσω την μικρή στο σχολικά. να προλάβω να βάλω το πλυντήριο, να αφήσω δουλειά στην κοπέλα που θα έρθει αργότερα, να κάνω λίστα για τα ψώνια - ναι, αλλά πότε θα προλάβω να παω; - , να φτάσω στην ώρα μου στο ραντεβού, να μην ξεχάσω να πω ό,τι πρέπει στο ραντεβού, να βρω το στούντιο στην Παιανία για το μεσημέρι, να πάρω δώρο για το παιδικό πάρτυ που είναι καλεσμένη η Μαριλένα την Παρασκευή, να βρω 500 € τώρα!, να θυμηθώ να φάω κάτι για να μην σωριαστώ, να γυρίσω 5μιση σπίτι για να δω τον μηχανικό, να διαβάσω μετά την μικρή, να στείλω μέηλ, φαξ, sms, να πάρω ένα κάρο τηλέφωνα και να απαντήσω σε άλλα τόσα, να δω πώς προχωράει η αφίσα για το Π. και να βρω πιανίστα για το Μ. γιατί σήμερα αρχίσανε οι πρόβες και πιανίστα μπορεί να μην έχω,   να..., να...., να θυμηθώ να είμαι εγώ, να είμαι γυναίκα, να είμαι εγώ....εγω;;;;; Εγώ όλα αυτά;
Βάζω λοιπόν ένα ωραίο δισκάκι της Melody Gardot να ηρεμήσω. Who will comfort me? Αυτό ακριβώς!
Άσε που παθαίνω και το άλλο καταπληκτικό δηλαδή: εκεί που λέω "ουφ, έφτασα" , στο επόμενο δευτερόλεπτο σκάει κάτι άλλο. Δυο βήματα μπροστά και τέσσερα πίσω δηλαδή....

My home is a wreckage...

Α ναι! Καλά τα λέει η Melody....Έχω και ζημιά στα υδραυλικά. Αυτό πού το πας; Τι θα πληρώσω πάλι και τι θα τραβήξω με τη μαστοράντζα...Ασ'τα! Τουλάχιστον θα μου τα δώσει η ασφάλεια; Άλλο πάλι κυνήγι αυτό.... 

Οι γραφές μου δεν είναι γοητευτικές τώρα τελευταία. Ούτε έχουν την χαρμολύπη που έχουν συνήθως. Περνάω μια φάση που τα πρακτικά που έχω να κάνω με πνίγουν και με κατατρώνε. Τόσο που μου παίρνουν τη σκέψη και τη φωνή. Η μόνη μου διέξοδος αυτή την περίοδο είναι τα τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο στις διαδρομές που κάνω αναγκαστικά και τα τραγούδια που φυλάω για να οργανώσω το ipod μου κάποια στιγμή, οι αγκαλιές της κόρης μου κάθε πρωί που την ξυπνάω, οι μυρωδιές που μάζεψα απ' το βουνό την Κυριακή και που θα με βοηθάνω να ανασάνω ως να έρθουν τα Χριστούγεννα, το γνώριμο χάδι του λίγο πριν με πάρει ο ύπνος κουρέλι στον καναπέ, και η μάζωξη που θα οργανώσω απόψε με φίλους στο σπίτι. Έτσι απλά, με pinot grigio, pasta και ένα μεγάλο χαμόγελο... κουρασμένο...αλλά αληθινό....

This will comfort me at least tonight....

 

Εκδρομή....

Την Κυριακή πήγα εκδρομή. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου εκδρομή - ακόμα περισσότερος από την τελευταία μου εκδρομή στο δάσος. Φτάσαμε κι ανέπνευσα τον αέρα του βουνού κι ένιωσα να ξαναγεννιέμαι. Δεν με σταμάτησαν τα εντελώς λάθος παπούτσια που είχα φορέσει από το να χωθώ μέσα στο δάσος και να αρχίσω να ανεβαίνω. Μπουφανάκι είχα ευτυχώς γιατί αν στα πεδινά της χώρας μας συνεχίζει ο καιρός να είναι ζεστός και υγρός εκεί πάνω ένιωθες το φθινόπωρο.
Περπάταγα ανάμεσα στα πεύκα, φωτογράφιζα τα μανιτάρια που υπήρχανε παντού, σκαρφάλωνα σε κορμούς, κρυβόμουνα πίσω από δέντρα και τρόμαζα την κόρη μου, έκανα μαζί της διαγωνισμό ποιος θα κατέβει γρηγορότερα την κατηφόρα και θα ανέβει μετά την ανηφόρα και γέλασα πάρα πολύ.
Το ακόμη ωραιότερο ήταν ότι εκεί πέρα το δάσος ήταν ανέπαφο από την οποιαδήποτε ανάπτυξη.
Ήταν μακριά από σαλέ, resorts - luxury και παντός είδους, μικροπωλητές, καταστηματάρχες. Ήταν τα πράγματα πολύ αγνά και απλά. Μόνο μια ταβέρνα υπήρχε στις αρχές του. Κι αυτή χωρίς ρεύμα την Κυριακή το μεσημέρι. Κι όμως! Τα λίγα ωραία που είχε ήταν εξαιρετικά. Ένιωθα 10 χρονών και πως μόλις είχε τελειώσει το παιχνίδι και είχα πάει στη γιαγιά μου να φάω. Το ότι ήπια ένα καταπληκτικό κόκκινο κρασί με επανέφερε στην κανονική μου ηλικία, μόνο που την Κυριακή δεν  με πείραξε καθόλου. Ίσα - ίσα!
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορεί να κάνει τέτοιες αποδράσεις - απολαύσεις. Και ανυπομονώ για την επόμενη φορά....

Πες μου όνειρα γλυκά....

Ξύπνησα πάλι νωρίτερα απ' το συνηθισμένο...και τη νύχτα ο ύπνος μου ήταν φριχτός...Πάνε 2-3 μέρες που κοιμάμαι χάλια και ξυπνώ ανήσυχη. Δεν ξέρω αν βλέπω όνειρα. Θυμάμαι κάτι κουλό που με ξύπνησε σήμερα...Δε θέλω να τα σκέφτομαι....
Την ώρα που έπρεπε σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα και φίλησα την κόρη μου για να την ξυπνήσω για το σχολείο. Έπεσε στην αγκαλιά μου μισοκοιμισμένη και τότε ένιωσα τόσο πλήρης και τόσο χαρούμενη...
"You' re my pretty world spins inside my little mind- little mind..." σκέφτηκα και χαμογέλασα....
Η μέρα ξεκίνησε και θα είναι γεμάτη...τόσο γεμάτη που δε θα έχω χρόνο να με απασχολήσει ο,τιδήποτε άλλο....μόνο που στο τέλος της θέλω να κοιμηθώ ήρεμα, χωρίς γκρίζες σκέψεις....
Πες μου όνειρα γλυκά....

ΥΓ: έχω κολλήσει....I will make you laugh, I will make you fly......

http://www.youtube.com/watch?v=mUcD-tX9oss

Sad big blue eyes....

Ξέρω πως είναι τα λυπημένα καστανά μάτια...είναι λυπημένα αλλά βγάζουν μια ζεστασιά....κι όταν υγραίνονται γίνονται μελιά...Μ' αρέσουν τα μελιά μάτια...με τραβάνε μαζί τους...

Ξέρω πως είναι τα λυπημένα μαύρα μάτια...με στενοχωρούν πολύ...λυπάμαι αυθόρμητα κι αυτόματα κι εγώ μαζί τους...πνίγομαι στην πολύ "μαυρίλα" και θέλω να φύγω...

Ξέρω πως είναι τα λυπημένα λαδί μάτια...τα κουβαλάω, τα βλέπω στον καθρέφτη, έχω μάθει να τ' αγαπώ....

Ξέρω πως είναι τα λυπημένα πράσινα μάτια...δυο σμαραγδένια πέλαγα...και σαν δακρύζουν πλημμυρίζεις μαζί τους...Μ' αρέσουν τα πράσινα λυπημένα μάτια...Μα και τα χαρούμενα και λαμπερά...Τα θέλω δικά μου, κατάδικά μου.....καταδικά μου....

Μα αυτά τα μπλέ μάτια...αυτά είναι που δεν ξέρω καθόλου...τι να σκέφτεσαι άραγε εκεί;
Τα μπλέ μάτια είναι τόσο απόμακρα...και τώρα που τα έχω απέναντί μου θλιμμένα, δεν ξέρω τι να σκεφτώ...Ποιος χάθηκε; Πού χάθηκε; Πότε; Άραγε είσαι εδώ τώρα; Ξέρω, σε βλέπω, μα είσαι εδώ;
Πού να 'σαι; Άραγε θυμάσαι; (Ώπα! Αυτό είναι στιχάκι! Το 'γραψες κι εσύ...θα τ' ακούσεις να τραγουδιέται άραγε όπως το φαντάζεσαι;; ποιος ξέρει;;)
Μπλε θλιμμένα μάτια...τόσο σκοτεινιασμένα που σου θυμίζουν το βαθύ μπλε στ' ανοιχτά του κρητικού πελάγους...εκεί που η θάλασσα είναι πάντα παράξενη και θυμωμένη... όχι ανοιχτά θυμωμένη, αλλά σε κάνει να νιώθεις το λυγμό της με το βουητό της...Έχουν καρφωθεί στο μισοάδειο ποτήρι....σήμερα όλα τα βλέπεις μισοάδεια...άλλες φορές τα βλέπεις μισογεμάτα, αλλά σήμερα είναι σίγουρα μισοάδεια....κολλάς στις ίδιες λέξεις, τις λέξεις που φτιάχνουν σκέψεις....
Ξαφνικά σηκώνεσαι και φεύγεις....Δεν ξέρω αν πρόλαβα να δω καλά. Πριν φύγεις αυτά τα σκοτεινιασμένα μπλε μάτια είχανε φωτίσει...Μάλλον πρόλαβα ένα χαμόγελο σου, στον εαυτό σου....
Έφυγες όμως βιαστικά και δεν πρόλαβα ν' ακούσω τη φωνή σου...Άρα μπορώ να σε φαντάζομαι όπως θέλω ..........

(Μια ιστορία που μου ήρθε όταν άκουσα ένα τραγουδάκι των tango lions στο myspace)

MnHmH

Θυμασαι;
- κατι λιγα...ξεθωριασανε πια κι οι μνημες...εσυ;
Εγω; εγω θυμαμαι τα παντα. Πάντα με βασάνιζε η ικανότητα μου να θυμάμαι. Και που και που αφηνομαι και τα ξαναζω. Κλείνω τα μάτια μου και φτιάχνω εικόνες. Μάλλον φτιάχνω σκηνές. Σκηνές από ταινία και παίζουμε σ'αυτή...
-μαζι;
Βασικά μαζί. Απόλυτα μαζί. Τυλιγόμαστε και ξετυλιγόμαστε. Μαζί. Βουλιάζουμε και ξανανεβαίνουμε στην επιφάνεια. Μαζί. Χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε. Μαζί. Ξαναγεννιόμαστε μαζί και μετά πεθαίνουμε μαζί. Κι όταν είσαι μόνος με σκέφτεσαι και με θες μαζί. 
- κι όταν είσαι μόνη;
Κρατιέμαι από την προσμονή να σε δω, να σε νιώσω, να σε γευτώ, να σε μυρίσω...
- ελα τωρα...εισαι σε οίστρο... Πρεπει να συνέλθεις...
Πρέπει αλλά θέλω; 

(Μνήμες ...σε αναμονή...texted last night)

Africa on my mind again...

There are no murders in Africa...only regrettable deaths...and from those deaths we derive the benefits of civilization...benefits we can afford so easily because those lives were bought so cheaply... 


(that's not my "line"....I just watched "the Constant Gardener" tonight....and I copied the phrase....no comment...no comment at all...just the phrase above...oh Africa, here you are in my mind again..."

Tικ Τακ - Τικ Τακ...

Έχω μισή - το πολύ - ώρα καιρό. 30 λεπτά (σχεδόν) ολόκληρα δικά μου. Ξέρω πως θέλω να γράψω, το ξέρω, το νιώθω. τι να γράψω όμως; Τι να πρωτοπώ;
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Ξύπνησα με μια σκοτεινιά τριγύρω στην ατμόσφαιρα. Άνοιξα το παράθυρο, μύρισα τη νυχτερινή βροχή και ξεδίψαξα με μια σταγόνα που έκλεψα από τη λεβάντα στο μπαλκόνι μου. Έκλεισα τα μάτια κι ένιωσα τα πόδια μου παγωμένα.
 - Φυσικά παγωμένα! Αφού βγήκες ξυπόλητη!
Ναι, ξυπόλητη! Δεν το είχα καταλάβει ως τότε! Ένα γενναίο "αψού" τάραξε την ησυχία της γειτονιάς κι έτρεξα μέσα να συμμαζευτώ, να ζεσταθώ, να ξυπνήσω σιγά σιγά την μικρή...
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Κοιτάζω το ρολόι του τοίχου στην κουζίνα. Βρε πως περνάει ο χρόνος!
-Εδώ περνάνε νεράκι τα χρόνια!
Ναι, νεράκι...Και θυμάμαι τότε που δεν περνάγανε - νόμιζα -  τα χρόνια ως να γίνω δεκάξι! Sweet sixteen! Κοίταζα μια φωτογραφία μου από τη σειρα της βάφτισης του τζούνιορ και συνειδητοποίησα πως μεγάλωσα. Ήταν κι η κόρη μου δίπλα, τόσο μεγάλη, τόσο γλυκειά και γελαστή και 'γω δίπλα της επίσης χαμογελαστή και να την καμαρώνω και ταυτόχρονα στιβαρή κι ακέραια να δηλώνω με τη στάση του σώματός μου παρούσα, δυνατή, στήριγμα, προστάτης για το παιδί μου (τη ζωή μου). Και φυσικά μιλάμε για την βάφτιση του τζούνιορ: έχω ανήψι; έγινε κι η μικρή μου Τώνια μαμά; Απίστευτο και τόσο ωραία αληθινό....
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Νιώθω το χρόνο να περνάει βλέποντας το παιδί μου να μεγαλώνει. Βλέποντας τους δικούς μου ανθρώπους να γίνονται γονείς και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους μας. Κι είναι γλυκό κι ωραίο να αποδέχεσαι έτσι το πέρασμα του χρόνου. Έτσι νιώθεις το χρόνο να κυλάει. Βεβαίως, υπάρχει κι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος, αλλά δε θέλω ν' ασχοληθώ μ' αυτό σήμερα, δεν μου πρέπει, δε θέλω.....
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Στον μικρόκοσμό μου με τις υποχρεώσεις οδεύουμε στη συμπλήρωση του μισαώρου που σημαίνει ότι λίγο μου έμεινε. Και δε με παίρνει σήμερα να κλέψω ρε γαμωτό ούτε λεπτό.Δε θα προλάβω να κάνω όσα πρέπει την ώρα που πρέπει. Κλείνω λοιπόν για ν' απολαύσω τις δυο-τρεις γουλιές που με περιμένουν υπομονετικά στο φλυτζάνι και ν' ακούσω κάτι τέτοιο...:

http://www.youtube.com/watch?v=5EF7b6qRY_E

Να ξυπνάς μόνος σου χωρίς ξυπνητήρι....

...και να φτιάχνεις τον ωραιότερο καφέ...να ακούγεται από κάπου Χατζιδάκις...ή Ελευθερία..."Κάπου υπαρχει η αγάπη μου..." Ελευθερία, Χατζιδάκις......μμμμ....

Η ευτυχία είναι στιγμές...μικρές στιγμές....η ευτυχία είναι σε δόσεις....

Προχτές στο Μέξικο Σιτι στην πρόβα για τον Ωρίωνα (ναι! Βρέθηκα κι εκεί!) Για 11 λεπτά που κράτησε το Τζιβαέρι με τη φωνή της Ελευθερίας ( θησαυρέ μου!) Χάθηκα...ταξίδεψα αλλού...

-πού;

Αλλού...στο χρόνο, στο χώρο, στη διάθεση...κάθε που άκουγα "Τζιβαέρι μου" ένιωθα πως με διαπέρναγε ηλεκτρικό ρεύμα....όλο μου το κορμί ήταν ζαλισμένο...δεν ξερω αν ηταν συγκινηση μονο- ηταν σιγουρα και αυτο....αλλα ημουν αλλου....που; ισως στην οδο ονειρων...

Η ευτυχια ειναι στιγμες. Έρχεται σε μικρές δόσεις...

Όπως εκείνο το μεσημεράκι που πίναμε mango margaritas στο Las Sirenas στο Μέξικο Σίτι βλέποντας την οροφή του καθεδρικού ναού και την σημαία της χώρας ν' ατενίζει περήφανα τον ουρανό...βλέπαμε τα σύννεφα να χορεύουν (όταν έρχονται τα σύννεφα) και μαζί τους χόρευε η ψυχή μου....για λίγα λεπτά ήμουν ξενοιαστη....ήμουν ευτυχισμένη....

Η ευτυχία είναι σε δόσεις. Κι όταν τις παίρνουμε αυτές τις δόσεις πρέπει να λέμε ευχαριστώ.

Κάθε φορά που με αγκαλιάζει γενναιώδορα η κόρη μου, κάθε φορά που αποκοιμιέται δίπλα μου, κάθε μικρή στιγμή μαζί της που είναι στ' αλήθεια μεγάλη στιγμη, ναι, νιώθω τυχερή, ευτυχής και παίρνω δύναμη να συνεχίζω...

(Μεξικό, Μέξικο Σίτι, Γκουαναχουάτο, πυραμίδες 12-20 Οκτ 2010)

Θυμός.....

Τι είναι αυτό που μας θυμώνει; Αναρρωτιέμαι συχνά...Γιατί φυσικά θυμώνω συχνά...

Μεγαλώνοντας, βέβαια, θυμώνω με λιγότερη ένταση και με μικρότερη συχνότητα. Κάθομαι κι ακούω στωικά ή πολλές φορές παριστάνω πως ακούω ενώ στην πραγματικότητα είμαι απλώς ..."αλλού"!

- Τόσο αλλού όμως....!

Ναι, τόσο "αλλού" - ευτυχώς...Επίσης μεγαλώνοντας έχω αυξήσει τις αντοχές μου σε κάποια πράγματα, ενώ σε κάποια άλλα δε "χαμπαριάζω" και κάνω μεγάλο σαματά.

-Με ποιον θυμώνεις όμως;

Με 'μένα! Πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα.....

Που πάντα θέλω παραπάνω...που πάντα νομίζω ότι υπάρχει κάτι ακόμα...που δεν πιστεύω σε 'μένα....που αγχώνομαι και πνίγομαι εύκολα και χάνω την ουσία....που ενώ ξέρω πως "στα απλά είν' τα ωραία" το θυμάμαι στη χάση και στη φέξη - κι ακόμα πιο σπάνια...που βάζω τις φωνές για να καλύψω την ανασφάλειά μου...που κρύβω τις αλήθειες μου πίσω από τις συνήθειες....που βιάζομαι να φύγω πριν καλά-φτάσω....που σιωπώ στα πρόσωπα και μιλάω στις φωτογραφίες.....που ζητάω πολλά από την 7χρονη κόρη μου και την αγχώνω χωρίς να το θέλω....(μάλλον πέρασα το ίδιο....)....που νιώθω ανεπαρκής, που είμαι ανεπαρκής....που καλύπτω την ευαισθησία μου με το προσωπείο της super woman....που ο εγωισμός μου δε με αφήνει να παραδεχτώ την βαθειά αγάπη που υπάρχει στη ζωή μου και αφήνομαι σε εφήμερα πάθη....

-...Δεν είναι λάθη....

Είναι δεν είναι τ' αγαπώ! Θυμώνω με 'μένα που δε μπορώ να μιλήσω τις λέξεις που έχω στο κεφάλι μου, ενώ ξεχύνονται από μόνες τους με ευκολία στο χαρτί - ή στον υπολογιστή για την ακρίβεια....που βαριέμαι εύκολα ενώ απολαμβάνω - και λιώνω με - το ταξίδι...που σ' αφήνω να μ' αφήνεις, να με παίζεις, να με σπαταλάς...

Αλλά θυμώνω και μ' άλλα πράγματα και καταστάσεις εκτός από εμένα - αλλά πάντα γύρω μου....

Θυμώνω, για παράδειγμα, με την αχαριστία. Είναι σημαντικό να λες ευχαριστώ και να μην ξεχνάς. Δε λέω να γίνεσαι "δουλικός" εφ' άπαξ, αλλά να μην ξεχνάς ποτέ κάποιον που σε στήριξε, που σε βοήθησε. Η έπαρση του αυτοπροσδιορισμού και του εγώ μας αλλοιώνει. Δυστυχώς το βλέπω συχνά γύρω μου...Και θυμώνω!

Θυμώνω με την έλλειψη ουσίας και την επιδειξιομανία. Θυμώνω με την επικινδυνότητα που κουβαλάει η αμορφωσιά. Όχι, όχι δεν αναφέρομαι σε πτυχιούχους και μη - ούτε απαξιώνω σπουδές και ακαδημαϊκούς τίτλους που κι εγώ κυνήγησα και κατάφερα μετά κόπου και πόνου να αποκτήσω.Αναφέρομαι στους αδαείς μεν, ξερόλες δε. Εκεί υπάρχει θέμα, εκεί από τη μια σηκώνω τα χέρια ψηλά και από την άλλη βγαίνω εκτός εαυτού. Και στο τέλος καταρρακώνομαι γιατί "στου κουφού την πόρτα...." που λέει και η παροιμία.

Θυμώνω με το ψέμα. Τρελαίνομαι με το ψέμα. Κρύψε μου την αλήθεια καλύτερα, αλλά μη μου πεις ψέμματα...Κι ακούω τόσα ψέμματα.....-μα σ' αγαπάω ακόμα!

-Ακόμα;

Θυμώνω με το ρατσισμό! Άλλη μια έκφανση της αμάθειας....Το κακό είναι ότι ο ρατσισμός είναι διάχυτος, είναι ένα με την κοινωνία μας. Μεγαλώνουμε με αυτόν, σε αυτόν. Ποιος από εμάς δεν έχει βιώσει το ρατσισμό στο σχολείο στην αρχή, στη δουλειά αργότερα; Κάποιοι δυστυχώς το έχουν βιώσει και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια! Ποιος από εμάς δεν έχει χρησιμοποιήσει στερεότυπα για μια κοινωνική ομάδα στην καθημερινότητά του; Κι εγώ η ίδια τα λέω και τα κάνω - και μετά θυμώνω που δεν κάνω την υπέρβαση! Έχω κάνει αρκετά βήματα ως προς αυτό, αλλά όχι όπως θα ήθελα...Να λοιπόν κάτι για το οποίο πρέπει να "παλέψω": να απενοχοποιήσω στερεότυπα και να φτιάξω τις αλήθειες μέσα από τα βιώματά μου...ακόμα περισσότερο...όλο  και πιο πολύ....για να αγαπήσω πιο βαθειά και πιο ουσιαστικά....κι εσένα....κι εμένα.....

Come as you are (Nirvana) για κλείσιμο...

http://www.youtube.com/watch?v=9T0ySNQNE58

Wake up and smell the coffee O.S.T.

Θα σε ξαναδώ...σε όλα τα γνωστά τα μέρη...Πώς θα 'σαι; Πώς θα 'μαι; Θα με γνωρίσεις; Θα με θυμάσαι;

Εγώ θα σε αναγνωρίσω...εγώ σε κουβαλάω....τα μάτια δε λένε ψέμματα ποτέ!

- Ούτε τα δικά σου!

Έτσι ξύπνησα....μ' αυτό το διάλογο στο κεφάλι μου...είδα κανένα όνειρο; Δεν ξέρω....Σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ κι έβαλα την υπέροχη Billie Holiday στο "Ι'll be seeing you"... ήθελα να την ακούσω, ήθελα να το ακούσω...

Θα σε ξαναδώ...Ποιον άραγε; Και πώς θα τον δω; 

Άσ' το καλύτερα μη μαυρίσω πρωί - πρωί....πάμε παρακάτω!

Exactly like you by Nina Simone...Πίνω δυο γουλιές καφέ, ακούω το τραγουδάκι και θέλω να χορέψω!

Τραγούδι υπερβολικό και υπέρτατης καψούρας - τόσο μεγάλης καψούρας που σε κάνει να είσαι τυφλή! Όπως στην αρχή της σχέσης. Που όλα είναι τέλεια, που είμαστε κι οι δυο θεοί ο ένας για τον άλλο.

- Και μετά...;

Μετά...άσε το μετά....Τώρα άκου το τραγούδι και σκέψου ότι είσαι φουλ ερωτευμένη / ος και άρα τυφλή /ος! Κράτα τα μάτια κλειστά και άκου!

Πάμε για άλλα τώρα....Happy together (The Turtles)!

Τέλειο! Η καψούρα και η τύφλα συνεχίζονται! Και φτιάχνουν εικόνες και στροβιλίζονται οι σκέψεις και οι λέξεις!

-Πέρασες κι εσύ από εκεί!

Εννοείται!!!!!!!! Και το "happy together" δε είναι άπιαστο όνειρο. Αρκεί και στις μεγάλες σε διάρκεια σχέσεις -γιατί δε θέλω να λέω παντοτινές, παντοτινή είναι μόνο η σχέση με το παιδί σου - να υπάρχει για τον καθένα προσωπικός χώρος και χρόνος. Για τον καθένα όμως... 

-Και τώρα, πού πάμε;

Love song by Cure....Aχ αυτή η αγάπη από μακριά! Αυτή που φτιάχνει παραμύθια, που κάνει τη φαντασία να οργιάζει, που σου βάζει έμμονες ιδέες και σε κρατάει ξάγρυπνο τη νύχτα, που σε κάνει να μετράς τις μέρες για να ξαναβρεθείτε....Αυτή η αγάπη από μακριά που φουντώνει τον έρωτα..

-Και σε άλλες περιπτώσεις τον διαλύει...

Διαλύει τη σχέση, όχι τον έρωτα....

Ουπς! Χτυπάει τηλέφωνο....πάει το μουσικό ταξίδι...πάει η μαγεία...πίσω στην πραγματικότητα...
-Δηλαδή θ' αρχίσεις τη ρουτίνα χωρίς τραγούδι;;
Μμμμμ...δίκιο έχεις! Για να σκεφτώ....
"Κόκκινα γυαλιά" ....με τη φωνή του Σταμάτη....και την τελευταία πιο φρέσκια διασκευή των Emigre...για να τα βλέπω όλα σινεμά.....

Καλημέρα......

Θέλω να γράψω κι άλλα για την Αφρική....

Τι ταξίδι κι αυτό...!

Νομίζω ότι όλοι μας κάποια στιγμή αξίζει να τολμάμε τέτοια ταξίδια. Να ξεβολευόμαστε λίγο - λέω λίγο γιατί θέλει κότσια για να ξεβολευτείς ολοκληρωτικά έστω και για 10 μέρες! - για να επανακαθορίζουμε τις προτεραιότητές μας, για να εκτιμάμε τα δεδομένα για μας, για να γινόμαστε πιο ουσιώδεις, πιο ανθρώπινοι...

Δε λέω, είμαι άνθρωπος του δυτικού - λέμε τώρα - κόσμου. Απολαμβάνω τα του "πολιτισμού". Ζω σε ένα ωραίο σπίτι, με "φως-νερό-τηλέφωνο-ίντερνετ", οδηγάω αμάξι 3ετίας, στέλνω την κόρη μου σε ιδιωτικό, έχω το λάπτοπ και το ipod μου, μπορώ και κάνω διακοπές,  έχω την πολυτέλεια να ταξιδεύω στην Ελλάδα και στον κόσμο - ιδιωτικά και επαγγελματικά, ξοδεύω τα χρήματα μου σε cds και βιβλία, τρώω σε gourmet εστιατόρια όποτε θέλω, πηγαίνω θέατρο και σινεμά - αν και τελευταία ό,τι βλέπω το βλέπω από το Nova ;-( -  μ' αρέσει να κάνω δώρα απλόχερα στους φίλους και την οικογένειά μου, πριν απ΄ όλα αυτά σπούδασα αυτό που ήθελα στο εξωτερικό - δεν το εξάσκησα ποτέ για βιοπορισμό, ερωτεύτηκα, ξαναερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, το μετάνιωσα, το εκτιμώ, τον αγαπώ - κι εκείνον και μας μαζί, κακομαθαίνω την κόρη μου, κακομαθαίνω κι εμένα με μια οικιακή βοηθο κι ενίοτε σκέφτομαι πως θέλω κι άλλα, πως αλλιώς θα έπρεπε να είναι...

- Τα είχα όλα μια φορά κι ήθελα παραπάνω....

Ναι, έτσι είναι! Πόσο εύστοχο! Μόνο που εγώ δε θέλω να σε χάσω....

Στην Αφρική πεθαίνουν ακόμα παιδιά από τέτανο. Ακούγεται αστείο σε μας τους δυτικούς γιατί στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχει πια αυτή η ασθένεια. Εκεί όμως συνεχίζει να σκοτώνει.

Στην Αφρική τα κορίτσια είναι προγραμματισμένα για κλειτοριδεκτομή (female genital mutilation). 80% των κοριτσιών ακόμα και σήμερα περνούν από αυτή την εξευτελιστική, επίπονη, απάνθρωπη κι επικίνδυνη διαδικασία (δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή το ποσοστό θνησιμότητας από αυτή την πρακτική).

Στην Αφρική σε πολλά χωριά και πόλεις οι άνθρωποι δεν έχουν ρεύμα, δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Στην Αφρική πεθαίνουν ακόμα παιδιά από την ασιτία, από μολυσμένο νερό, από θανατηφόρα τσιμπήματα κουνουπιών.

Στην Αφρική ακόμα και σήμερα το ποσοστό HIV είναι πολύ μεγάλο.

Στην Αφρική πολλά παιδιά δε βρίσκουν ποτέ το δρόμο για το σχολείο.

Στην Αφρική πολλά παιδιά δεν δηλώνονται ποτέ στα επίσημα αρχεία του κράτους, άρα δεν υπάρχουν για το κράτος, άρα είναι πολύ πιο εύκολο να τα κλέψεις και να τα εκμεταλλευτείς.

Στην Αφρική τα παιδιά έχουν όπλα, τα κορίτσια γίνονται μητέρες πολύ νωρίς. Εκεί τα παιδιά παύουν γρήγορα να είναι παιδιά.

Στην Αφρική ο ήλιος καίει δυνατά - κι εμείς οι "δυτικοί" ψάχναμε σκιά απεγνωσμένα και καπέλα και γυαλιά ηλίου.

Η Αφρική.....

Η ταλαιπωρημένη και ξεζουμισμένη από τους αποικιοκράτες - παλιότερους και σύγχρονους -  Αφρική....Η πληγωμένη από τους λευκούς Αφρική - κι όμως τα παιδάκια θέλανε τόσο πολύ να μας αγγίξουν και να φωτογραφηθούν μαζί μας...Η καταπράσινη Αφρική από τη μια και η θεόξερη Αφρική από την άλλη. Πόσες εναλλαγές....! Η θυμωμένη Αφρική που κάθε φυλή της ψοφάει για έλεγχο και εξουσία. Η Αφρική βορά στα χέρια των δανειστών-εκμεταλλευτών της. Η ματωμένη - αυτόχειρας Αφρική....

Ήταν μια μέρα γιορτινή η Πέμπτη 23 Σεπτέμβρη 2010 σ'ένα χωριό στην Αφρική. Είδα όμορφα και ζωηρά μωρά χάρη στις προσπάθειες ενός πραγματικά σπουδαίου διεθνούς οργανισμού: της Unicef. Εκείνη την μέρα είδα ένα ολόκληρο χωριό να γιορτάζει τη ζωή, να προστατεύει τα μωρά του, να καμαρώνει γι' αυτά, να είναι ευγνώμων στους γιατρούς και την αυτοθυσία τους. Εκείνη την μέρα είδα χαμογελαστά παιδιά να μας κοιτάνε στα μάτια και να μας χαρίζουν ένα τεράστιο χαμόγελο.Τότε αισθάνθηκα λίγη, τότε αισθάνθηκα παράξενα και αδίκως προνομιούχα - κι ας είναι πολλά πράγματα κεκτημένα,  το ξέρω.

Ανταπέδωσα κάθε χαμόγελο, άγγιξα όποιο χέρι μου απλώθηκε, έβγαλα όσες φωτογραφίες μου ζητήθηκαν κι άλλες τόσες, ρώταγα ονόματα - τα ξέχναγα αμέσως μετά!, χάιδευα υπέροχα κεφαλάκια, κράτησα κι ένα όμορφο ήρεμο μωρό που δεν ξεκόλλαγε τα μάτια του από πάνω μου!

Γύρισα γεμάτη εικόνες, σκέψεις, υποσχέσεις....

Γύρισα πιο γεμάτη, πιο ώριμη σίγουρα και πιο προσγειωμένη.

Ταυτόχρονα θύμωσα, άδειασα, έκλαψα. Για την Αφρική, για μένα, ποιος ξέρει;

Μάλλον για όλα...

Στο επαναγράφειν....

Θέλω να γράψω για την Αφρική....

Θέλω να γράψω για την Αφρική. Ίσως να γράψω σήμερα κάτι, αύριο κάτι άλλο και πάει λέγοντας...
Μόλις γύρισα από ένα 5νθήμερο ταξίδι στην Ακτή Ελεφαντοστού και το μόνο που έχω να πω είναι ότι είμαι τυχερή που το έζησα. Θα πήγαινα ποτέ στην Ακτή Ελεφαντοστού; Ίσως όχι. Μάλλον όχι. Υπήρξε όμως καλός λόγος (θα μιλήσω και γι' αυτό αργότερα) κι ήταν μέσα στις "υποχρεώσεις" μου τις επαγγελματικές - τι ωραίο να έχω τέτοιες "υποχρεώσεις"....

Πήγα λοιπόν σε μια όμορφη γη. Σε μια πλούσια κι ευλογημένη γη. Ταξίδεψα στην υπέροχη ενδοχώρα. Πέρασα μέσα από πόλεις και χωριά. Πέρασα μέσα από την καθημερινότητα ενός λαού, μια δύσκολη και σκληρή για τα μάτια ενός δυτικού καθημερινότητα. Είδα πως είναι τα κακαόδεντρα κι οι τερμιτοφωλιές - έμοιαζαν με όμορφα κάστρα στην άμμο...Είδα παιδιά αδικημένα, παιδιά πληγωμένα, παιδιά που σταμάτησαν νωρίς να είναι παιδιά. Περπάτησα ανάμεσα σε λάσπες και κατοικίδια ζώα που βρίσκονταν ανάμεσά μας. Χάθηκα στα σύννεφα που σκοτείνιαζαν τον ουρανό και μας ανακούφιζαν από την φριχτή ζέστη. Υπέφερα από την υγρασία και την αίσθηση του να κολλάς ολόκληρος κι ας βγήκες μόλις από το μπάνιο - ναι! είχαμε μπάνιο εμείς! Χάζευα τους πολύχρωμους πάγκους με τα φρούτα και τα λαχανικά αυτής της γης - κρίμα που δε μπορούσα να τα δοκιμάσω (δεν πρέπει λένε οι ταξιδιωτικές οδηγίες και καλά κάνουν). Δροσίστηκα από τα ορμητικά νερά των καταρρακτών του Μαν.  Δοκίμασα αυτά που απλόχερα μας προσέφεραν κι έφαγα με τα χέρια όπως οι ίδιοι - δε μ' ένοιαξε καθόλου. Αισθάνθηκα ανασφάλεια περπατώντας στους χωματόδρομους της παραγκούπολης του Αμπόμπο στην περιοχή του Αμπιτζάν. Πνιγόμουνα από την άσχημη μυρωδιά από το κακοσυντηρημένο ή και πρωτόγονο αποχετευτικό δίκτυο στην πρωτεύουσα σε συνδυασμό με την υγρασία. Ανέπνεα την γη στην επαρχία του Μαν, στην περιοχή με τα 18 βουνά. Είδα παιδιά που θέλανε απεγνωσμένα να μας αγγίξουν. Παιδιά χαμογελαστά. Παιδιά που ικανοποιούνται με τόσο λίγα. Ένιωσα πολύ τυχερή για όσα έχω και πολύ κακομαθημένη ταυτόχρονα. Άκουγα για φαινόμενα, ασθένειες και στατιστικές και μου ερχότανε να κλάψω. Είδα την σπουδαία δουλειά ανθρώπων που έχουν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και τα αποτελέσματά της προσπάθειας και συγκινήθηκα και ξέρω - όπως κι εκείνοι πολύ καλά - ότι έχουν πολύ δρόμο ακόμα.

Άκουσα και μουσικές της Αφρικής. Ένιωσα το ρυθμό να με διαπερνά κι ας μην μπορούσα να τον χορέψω. Ένιωσα τη ζεστασιά των ανθρώπων.

Ένιωσα όμως και περήφανη. Ήμουν μέλος μια ελληνικής αποστολής της unicef με επικεφαλής την αγαπημένη μου Ελευθερία ως πρέσβειρα της unicef από την Ελλάδα, η οποία ήταν ουσιαστική στο ρόλο της, ήταν ουσιαστικά εκεί. Πάντα ακριβής. Πάντα ακριβή.

Θα πω κι άλλα, άλλο βράδυ. Νιώθω το σώμα μου πολύ κουρασμένο, το μέσα μου όμως είναι ανάλαφρο. Θα γράψω πάλι, θα γράψω κι άλλα. Είναι ανάγκη προσωπική....

Mute...

Οι μέρες μου φεύγουν βουβές...δεν έχουν τραγούδια, δεν έχουν μουσικές....δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος....
-Μα ακόμα κι όταν οδηγάς βάζεις ν' ακούς ειδήσεις!
Δεν υπάρχει χώρος σε μένα, στο μέσα μου αυτή την περίοδο...νιώθω βομβαρδισμένη από πρέπει! Νιώθω πνιγμένη! Κι όταν δε μπορώ ν' ανασάνω, δε μπορώ ν' ακούω μουσική....
-Νόμιζα πως την μουσική την έχεις πάντα μέσα σου...
Την έχω. Τώρα που το λες, μάλλον την έχω και κοιμάται....δεν την ξυπνάω....μη ρωτάς γιατί...έχω μπλοκάρει....Κινούμαι σε μια πόλη πηγμένη από αμάξια και αναγκαστικά επιβραδύνω το ρυθμό...Σε μια πόλη άδεια από ελπίδα για το αύριο, μια πόλη θυμωμένη και δυσλειτουργική...μια πόλη που δε σ' αφήνει να περπατήσεις στην καρδιά της και να ρουφήξεις την ουσία της....ανασαίνω μια πόλη τρομαγμένη και τρομάζω κι εγώ...τις νύχτες ψάχνω το φεγγάρι μα διαλέγω λάθος ώρα και το χάνω τελικά....
-Σου κρύβεται....
Γιατί; Μπορεί....αφού του κρύφτηκα κι εγώ...ενώ εκείνο ήξερε εγώ έκανα πως δεν ήταν έτσι - πότε θα με "παραδεχτώ";
-Δε μπορείς να σε "παραδεχτείς", δεν προσπαθείς, δε θέλεις κατά βάθος...
Μα νιώθω πως θέλω! Νομίζω πως προσπαθώ...μάλλον με κοροϊδεύω....όπως κι απόψε...διαβάζω όσα γράφω και νομίζω ότι είμαι σε παραλήρημα...Αλλιώς ξεκινάω, αλλιώς συνεχίζω, αλλού με πάει, αλλού το πάω....
-Ξέρεις πού;
Όχι...."τι θέλω τι μήτε ξέρω τι"....
-Ώπα! Να 'το το τραγούδι!
Ώπα! Το έχω μέσα μου ναι! Και τώρα στο mute πάλι το ακούω....κλείνω τα μάτια και το ακούω! Ναι!
Τι ωραία....Κλείνω τα μάτια και το ακούω...."δυο γνώμες μέσα μου, σταγόνα τη σταγόνα ο πόνος μου...."...τι ωραία, τι αληθινά ωραίο....
- Τι είναι ωραίο;
Ωραίο είναι το τραγούδι που σου έρχεται αυθόρμητα και σου γεμίζει τις αισθήσεις....που σου λέει τόσα πολλά ενώ δε μιλάει σε σένα μόνο -κι ας το νιώθεις καταδικό σου εκείνη τη στιγμή -....
Ωραίο είναι να βλέπεις μια καινούρια μέρα να απλώνει και τον ήλιο να σκάει μύτη...εσύ να είσαι τυλιγμένη με μια κουβέρτα έξω από το σπίτι κι ας έχει έξω 5 βαθμούς, αρκεί να βλέπεις να ξημερώνει...Ωραίο είναι να νιώθεις πως περπατάς στον πορτοκαλί διάδρομο που στρώνει μπροστά σου το ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι...τότε που ξεχνιέσαι μαζί με την μέρα που δε θέλει να τελειώσει κι είσαι πάντα έξω την ώρα που φεύγει ο ήλιος...Ωραίο είναι να κοιμάσαι στο κρεβάτι σου μετά από απουσία πολλών ημερών....Θες κι άλλα;
-Μου φτάνει....γέμισα εικόνες.....
Μα θέλω να πω κι άλλα!
Ωραίο είναι το αναπάντεχο χάδι, που το 'θελες τόσο καιρό κι εκεί που νόμιζες ότι δεν υπήρχε περίπτωση και προσπαθούσες να σε πείσεις ότι δε σε πολυνοιάζει, να το παίρνεις και να πλημμυρίζεις από χαρά....ωραίο είναι να ξαγρυπνάς μ' ένα βιβλίο που σ' αρέσει και να ταξιδεύεις αλλού μέσα από τις σελίδες του.....Ωραίο είναι ...... φτάνει για σήμερα λέω....
Σε λίγο θα ξαπλώσω στο κρεβάτι μου....δε ξέρω αν θα διαβάσω κάτι....θα αφήσω την τηλεόραση να παίζει...στο mute....και θα φτιάξω εγώ τους διαλόγους και το soundtrack......για όνειρα γλυκά....

Slow motion....

Φθινοπώριασε. Το σαββατοκύριακο το ένιωσα. Μ' άρεσε η ξαφνική βροχή κι η μυρωδιά της γης. Δεν ήμουν στην Αθήνα. Ήμουν μακριά. Σε γνώριμους τόπους - γνώριμους και τόσο ξένους...
Κι όπως συνέβαινε και τότε, τότε που ήμουν παιδί, έβρεξε πολύ δυνατά και κόπηκε το ρεύμα....Ήταν τέλεια! Είχε σκοτεινιάσει κι ας ήταν μόνο 3 το μεσημέρι....δεν ανάψαμε φακούς, ούτε κεριά...καθήσαμε έξω κι ας είχε ψύχρα και χαζεύαμε τη θάλασσα μουτρωμένη από μακρυά...- μουτρωμένη αλλά τόσο ωραία!....και μιλάγαμε, γελάγαμε, θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε, διαφωνήσαμε, απλώσαμε το χέρι στον ώμο να πούμε "εγώ είμαι πάντα εδώ"...
Για μια στιγμή ένιωσα ότι δεν είχε περάσει καθόλου ο χρόνος...ένιωσα ότι αυτή τη στιγμή την είχα ξαναζήσει....στο σπίτι στο χωριό, στο φοιτητικό σπίτι στην Αγγλία....ναι deja vu!
Μετά συνειδητοποίησα ότι τα χρόνια έχουν περάσει, ότι δεν είμαστε ίδιες, ότι δεν είμαστε μόνες...ήταν το γέλιο του παιδιού δίπλα μας να μας φωνάζει και να μας ξεσηκώνει...αυτό ήταν το διαφορετικό ! Και το τόσο ωραίο..... Κι ύστερα πέρασε η ώρα....ήρθε και το άλλο παιδί, το πιο μικρό...τότε σιγουρεύτηκα εντελώς: τα πράγματα είναι αλλιώς....
- Μα είσαι η ίδια κατά βάθος....
Ναι...Και όχι ταυτόχρονα....μετά ήρθε και το ρεύμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής....άφησα το παράθυρο ανοιχτό να μυρίζω τη γη...πάντα μου άρεσε η μυρωδιά της γης μετά τη βροχή....
Σαν ανεβήκαμε το βουνό είδα κι ένα υπέροχο τεράστιο ουράνιο τόξο....Έβλεπα τα χρώματα τόσο καθαρά και κόλλησα σ' ένα υπέροχο και βαθύ μωβ στην κάτω του άκρη....Οδηγούσα αργά κι ένιωθα ότι είχα μπει στην μωβ ζώνη...πηγαίνα αργά - slow motion - κι όλα γύρω μου είχαν διαφορετική ταχύτητα - και διαφορετική σημασία και...
- Άλλη ουσία....
Ναι....άλλη.... πιο βαθειά. Στάθηκα στην άκρη του δρόμου....σύννεφα είχαν τυλίξει το βουνό....εξωπραγματική εικόνα! Έψαξα για τη μηχανή μου, δεν την είχα μαζί ....Θύμωσα με τον εαυτό μου κι επανήλθα στην πραγματικότητα.... Όλα ξαναήρθαν στην πραγματική τους διάσταση, στους πραγματικούς τους χρόνους....
Γύρισα πίσω...η μέρα όμως δεν είχε τελειώσει...
Λίγο μετά περπάτησα στο χωριό. Είχε νυχτώσει. Σάββατο βράδυ κι όλα είχαν ερημώσει....Περπάταγα πάλι σε άλλη διάσταση...πάλι slow motion...ένιωσα σα τότε που περπάταγα στους δρόμους του χωριού προχωρημένο φθινόπωρο γυρίζοντας βραδάκι από κάποιο φροντιστήριο...Μόνο που τότε ήταν αλλιώς...δεν ήταν τόσο σκοτεινά....τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά....κόσμος περπάταγε στους δρόμους....Τα έβλεπα στ' αλήθεια όλα αυτά ξανά σε αργή κίνηση....Ένα απότομο φρενάρισμα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Και τότε κατάλαβα πως πρέπει να επιταχύνω το βήμα μου γιατί κάτι τύποι με κοίταγαν περίεργα κι ένιωσα ανασφάλεια.... Μπήκα στο σπίτι λίγο μετά ...Έριξα νερό στο πρόσωπό μου και με κοίταξα μετά από καιρό. Είδα τα μάτια μου κουρασμένα και δυο ρυτίδες που δεν τις έβλεπα πριν ακόμη κι αν τις είχα....
- Έλα μωρέ, εσύ , ρυτίδες.... πώς κάνεις έτσι;
Εγώ, ρυτίδες, ναι...... Ναι! Χαμογέλασα όμως.... "Εντάξει είμαι και με ρυτίδες" είπα στον εαυτό μου κι έτρεξα γιατί άκουσα την μαμά μου να με φωνάζει για φαγητό....

Τι να σου γράψω;;

...τι να σου τάξω; Στέρεψα!
- Τάξε μου μια βόλτα φθινοπωρινή...τι ψυχή έχει μια βόλτα τώρα που έχει ωραίο αεράκι;
- Αν έχει ψυχή λέει;; Και πού να την βρω...Πώς να την βρω; Άμα την βρω δε θα την κρατήσω μόνο για μένα...εννοείται! Μα όλα είναι ίδια κι όλα είναι αλλιώς! Μέχρι και το ραδιόφωνο έχει μείνει 'άφωνο'...Ψάχνω, ψάχνω να βρω κάτι ν' ακούσω μα τίποτα...νέκρα.....πάνε οι φωνές κι οι αυθορμητισμοί....παντού σικέ....καταλήγω σε ειδησεογραφικούς σταθμούς και τότε μαυρίζω πιο πολύ...τι πράγμα είναι αυτό ρε γαμώτο; Πώς να κάτσω να ονειρευτώ; Και στα όνειρα περικοπές μας κάνουν - κι εμείς τσιμπάμε......
- Τότε τάξε μου μια αγκαλιά να με ζεστάνεις τώρα που φεύγει το καλοκαίρι....μια αγκαλιά σου μόνο....ζητάω πολλά;
- Μια αγκαλιά να σε ζεστάνει; Μα οι άψυχες αγκαλιές σε κρυώνουν περισσότερο...όλα τα πήρε το καλοκαίρι...στο είχα ξαναπεί αυτό
-...ναι αλλά αλλιώς τότε, αλλιώς τώρα.
- Ναι, αλλιώς. Τώρα όλα αρχίζουν αλλιώς...Ποια αγκαλιά; Ποιο φθινόπωρο; Μα έφυγε στα αλήθεια το καλοκαίρι; Θα έχουμε καλοκαίρι, φθινόπωρο, άνοιξη, χειμώνα στα χρόνια που θα έρθουν άραγε;; Για σκέψου! Δε θα έχουμε χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά ρούχα...θα κολυμπάμε όλο το χρόνο....κι όταν οι θάλασσες αρχίσουν να ξερνάνε ακόμα περισσότερα νεκρά ψάρια θα κολυμπάμε μόνο στις πισίνες - αλλά όποτε θέλουμε......!

- Σταμάτα! Μαύρισε η σκέψη μου..! Μην πεις τίποτ' άλλο! Δε θέλω ν' ακούω!
- Σ' αγαπώ!
- Ακόμα;
- Πάντα!

Ξαναγυρνώ...

...στις γειτονιές μου...στις ερημιές μου....τις σιωπές μου....
Επέστρεψα και θα επιστρέψω....
Θα παλέψω ....ξανά...με μένα...με σένα....
Επιστρέφω...λίγο αλλού ακόμα...μα το παλεύω...όπως πάντα...
Δε θα με νικήσει, θα το νικήσω ....έτσι έχω μάθει τα τελευταία χρόνια...
Είμαι πάλι εδώ....

Στα απλά είν' τα ωραία....

Ζω ήρεμα τις τελευταίες μέρες...τολμώ να πω κανονικά! Σ'αυτή τη φάση είναι το μόνο που θέλω. Δουλεύω όσες ώρες πρέπει - κι όσες δουλεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι με "συνηθισμένες" δουλειές, ζω το παιδί μου περισσότερο - κι εκείνο λάμπει ολόκληρο!, κουράζομαι λιγότερο, διαβάζω - ναι, διαβάζω λογοτεχνία, έχω χρόνο, yes! - σερφάρω, πάω για ψώνια, οργανώνω τις διακοπές μου, μαγειρεύω κανονικές ώρες κι όχι αργά το βράδυ ή αξημέρωτα, παίζω αγωνία με την μικρή - που είναι αστέρι και με νικάει συνέχεια! - βάζω πλυντήρια και ρίχνω νερά στη βεράντα - και μετά ξυπόλητη πλατσουρίζω στα νερά κάτι που μ' αρέσει από τότε που ήμουν 5 χρονών! - τα 2 τελευταία σαββατοκύριακα είχαμε σύντομες οικογενειακές αποδράσεις κι είδαμε αγαπημένους φίλους...Τι ωραία...!
"Στα απλά είν' τα ωραία..." κι είναι ακόμα πιο ωραίο να εκτιμάς τα απλά και καθημερινά.
Παρ' όλο που ακόμα δεν έχω φύγει για πάνω από 2μιση μέρες από την Αθήνα νιώθω λίγο σαν σε διακοπές. Δεν πολυβγαίνω, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω....απολαμβάνω το "διάλειμμα" ώσπου όλα αυτά να μου ξαναγίνουν ανάγκη. Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να ξεμείνω κάπου κοντά στη θάλασσα, ένα με το μαγιό και τις μωβ μου σαγιονάρες από το πρωί ως το σούρουπο, να κοκκινίζω και να καίγομαι όσο οι άλλοι μαυρίζουν, να βλέπω την κόρη μου να ξεθαρρεύει όλο και πιο πολύ με τη θάλασσα, να τη μαθαίνω να αγαπάει όσα αγαπώ κι εγώ, να φεύγει η μέρα και να χαζεύω το φεγγάρι μ' ένα μπιράκι στο χέρι και να προσδοκώ την επόμενη, τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα....
Τόσο απλά, τόσο καλά, τόσο ωραία....

Volver....

Επιστρέφω....από πού; Πού;

Άνοιξα τον υπολογιστή ...μου είχαν στείλει ένα δώρο...ένα τραγούδι-δώρο....volver....

Δεν καταλαβαίνω τα πάντα...κι όμως.....νιώθω....τόσα....και το ακούω και γράφω.....και "ταξιδεύω"...(πάλι!)

Επέστρεψα... από πού; πού; σε μένα....; μπορεί....

Volver.....

Νιώθω πιο ανάλαφρη, πιο ήσυχη, πιο ξεκάθαρη, πιο διάφανη....με διαβάζω σήμερα....-κοίτα τι μπορεί να κάνει ένα τραγούδι!!!!!!

Να επιστρέφεις...από πρόσωπα αγαπημένα.....από λίγες και γεμάτες στιγμές....νιώθεις πλήρης, υγιής, διαυγής...

Κι αγαπάς τη σκοτεινιά σου....σ' αυτή επιστρέφεις πάντα μόνο που κάτι βράδια σαν το σημερινό είναι λιγότερο δυσβάσταχτες...

Νομίζεις πως χτυπάει το τηλέφωνο κι αναστατώνεσαι....δεν θέλεις κανέναν και καμιά επαφή....δεν είναι όμως το δικό σου τηλέφωνο κι είσαι ανακουφισμένη....απόψε δε θέλεις επαφή, δε θέλεις καμιά άλλη επαφή....απόψε γιορτάζεις τη σιωπή σου....Δε βλέπεις το φεγγάρι όπως χτες να κολυμπάει στη θάλασσα....αλλά δε σε πειράζει....

Όχι απόψε....

Γύρισα....

ΥΓ: Να γύρναγες κι εσύ μαζί.....

http://www.youtube.com/watch?v=xujrW1U1hPI&feature=player_embedded

Ηλιοβασίλεμα στην Εθνική...

Ακούγεται μπανάλ και βαρετό....μια μέρα πριν ο ήλιος χανότανε μες στη θάλασσα μπροστά μου κι έβαφε τον ουρανό μενεξεδί...και πορτοκαλί...ναι: μενεξεδί και πορτοκαλί...είχα ξεχάσει την φωτογραφική μου μηχανή...έχω την εικόνα μέσα μου όμως....

Ηλιοβασίλεμα στην Εθνική...δεν έτρεχα σήμερα...τα χιλιόμετρα τα έτρωγα αργά...δεν είχα γκάζια μέσα μου....πήγαινα "αδεια"....άκουγα ωραία μουσικούλα ....και σιγά σιγά το φως της μέρας μας άφηνε...τι ωραία...ακόμα κι εκεί....ταξίδι χωρίς συνομιλίες μετά από καιρό....μόνη....χτύπαγε το κινητό...δεν είδα ποιος ήταν...έχω φτάσει εδώ και μια ώρα κι ακόμα δεν το έχω δει....και ξαναχτύπαγε......αλλά μου χάλαγε τη σιωπή....σιωπή και στο σπίτι....μελαγχολικά αλλά ωραία...είναι αυτός ο χρόνος ο κατάδικός μου που μου είχε λείψει...

Μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο μπαλκονάκι...αυτό που με ξεκουράζει...που με ξεθυμαίνει....που με ηρεμεί....και γράφω, γράφω - για ποιον; 

Για μένα....

"Keys that jingle in your pocket, words that jangle in your head......" - μόλις πέρασε ένα αμάξι και πρόλαβα να ακούσω τον στίχο! Ακόμα και το τραγούδι που αγαπώ - κι ας με ρίχνει - ήρθε να με βρεί απόψε! Λες να είναι η βραδιά μου;

"Ιn the windmills of my mind" λοιπόν και στην υγειά μου!

Να σε βρίσκω για ώρες....

...να σε χάνω για μέρες......
Έτσι...με βρίσκω...με χάνω....είχα μέρες να γράψω...και τώρα που κάθησα δεν ξέρω αν θα μου βγει κάτι....η σκέψη μου είναι χιλιομπερδεμένη, πνιγμένη, αμήχανη. Μου λείπουν οι συνομιλητές μου...τους πήρε το καλοκαίρι ;-)
- Μα βρήκες άλλους...
Δεν είναι το ίδιο, δεν είναι οι ίδιοι...προσαρμόζομαι όμως! Το έχω μάθει καλά αυτό...να πνίγω τον πόνο μου και να τον κουβαλάω...να καταπίνω το θυμό μου και να χαμογελάω...κι από την άλλη, ευτυχώς ξεσπάω!
- Ευτυχώς!
Δε γίνεται αλλιώς...ξεκίνημα μέρας και τελείωμα νυχτερινής απόδρασης....μου λείπει η ηρεμία...ο προσωπικός χρόνος....αυτό το λίγο για μένα, για μένα μόνο - πού θα το βρω;;;;
- Θα το βρεις...ίσως να μη το θέλεις γι' αυτό δεν το βρίσκεις....
Μπορεί να είναι κι έτσι.....σπουδαίο πράγμα ο προσωπικός χώρος και χρόνος...η προσωπική ανάσα.....η βουτιά στις σκέψεις και στην αναπόληση...η αναμέτρηση με τον εαυτό σου - αν έχεις τα κότσια.....η γύμνια σου....το soundtrack το κατάδικό σου....
Τις αγαπώ αυτές τις στιγμές....τις θέλω αυτές τις στιγμές και τώρα που το γράφω συνειδητοποιώ ότι μου λείψανε και τις θέλω πίσω.
"Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα..." - τραγούδι ημέρας δικό μου - κατάδικό μου...!

Summer rain....

Είναι ωραίο το αναπάντεχο της καλοκαιρινής βροχής (που τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά κάνει την εμφάνιση της στα μέρη μας....
- γίναμε Ευρώπη!....)
Περπατούσα στη γειτονιά μου ένα πρωί, λίγο μετά τη βροχή...μύριζα τη γη....στο πρόσωπο μου πέφτανε σταγόνες που είχαν ξεμείνει στα κλαδιά των δέντρων....και γύρω μου αισθανόμουνα μια ανάσα, μια φρεσκάδα, μια ζωντάνια...

Υπάρχουν άλλα όμως αναπάντεχα που σε τσακίζουν και δεν είναι τόσο ευπρόσδεκτα όσο η καλοκαιρινή βροχούλα...είναι κάτι άλλα αναπάντεχα συμβάντα που σε διαλύουν κι άλλα που σε προβληματίζουν...
Όπως το ατύχημα της Τ....
Όμως in the end of the day λέμε "δόξα τω Θεώ!" και όλα καλά....
Και προχωράμε... όχι σκυφτοί κι αγέλαστοι...αλλά με το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο αισιοδοξίας!
"In the cool of the day...."

Βαρύ σαν μολύβι...

...νιώθω το κορμί μου...πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι πάντα ο ψύχραιμος; Να δείχνεις ατρόμητος, ενώ στ' αλήθεια φοβάσαι...Δεν είναι κακό να φοβάσαι, αλλά να μη μοιράζεσαι το φόβο και να μην τον βγάζεις έξω είναι κάτι που σε πνίγει...Κάθομαι στο μπαλκόνι του νοσοκομείου και βλέπω όλη την Αθήνα...κάνω πλάκα με όλους όσους είμαστε εκεί...θυμάμαι φάσεις, λέω ανέκδοτα....ακούω κι άλλα ανέκδοτα και χαμογελάω...Κοιτάζω το κρεβάτι στο δωμάτιο και πάνω εκεί η μικρή μου αδερφή...ναι είναι η μικρή μου αδερφή....πηγαίνω κοντά της, δεν προσφέρω κάτι στον πόνο της, μόνο στην ψυχή της...η ανημπόρια μου να την ανακουφίσω με τρελαίνει! Δεν αντέχω όμως να την βλέπω εκεί, δεν πρέπει να είναι εκεί....
Πονάει και το περνάει κι αυτό βουβά...Εγώ θα είχα μάλλον σηκώσει τον κόσμο...ενώ την κοιτάζω φέρνω στο νου μου σκηνές από όλη μας τη ζωή...γέλια και καβγάδες, χαρές και κλάματα, φόβους κι ανασφάλειες...Μου λείπει κάθε μέρα, ναι, μου λείπει...Αλλά όταν ξέρω πως είναι καλά είμαι εντάξει. Συμβιβάζομαι...Όταν τη βλέπω εκεί που δεν πρέπει να είναι τσαλακώνομαι....Κι ύστερα πάλι λέω "δόξα τω Θεώ!" .....Αύριο θα κάνει την εγχείριση και θα πάρουν όλα το δρόμο τους. Πρέπει!
Στο τέλος της ημέρας το σώμα μου είναι βαρύ σαν μολύβι...Κι όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ...
Holding back the years...Τραγούδι ημέρας...
- Γιατί;
Έτσι...

The Numb Series...

-Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;
-Πολλά...τα πάντα!
-Κι όμως...εγώ που έχασα ανθρώπους κι ένιωσα βαθειά μέσα μου το κόστος της απώλειας από τα 19 μου, εγώ που δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι όσους έχουν φύγει, άκουσα την είδηση για τη δολοφονία ενός ανθρώπου απαθής, χωρίς συναισθήματα...και μετά γύρισα κανάλι! Απίστευτο! Σε αυτή τη χώρα που μεγάλωσα δεν ένιωθα τον φόβο...νόμιζα ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε χώρες μακρινές και στην τηλεόραση...και τώρα τη μια χρονιά δολοφονείται ένας 15χρονος, πριν λίγο καιρό εμπρηστές -στο όνομα των δικαιωμάτων των εργαζομένων - δολοφονούν - ναι δολοφονούν - νέους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας και χτες βράδυ δολοφονείται άλλος ένας άνθρωπος, προκλητικά, σε ένα σημείο που κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο να συμβεί! Κι όμως συνέβη...
Κι εγώ απαθής...ατάραχη να ψάχνω κάτι άλλο να δω...να λέω "όχι πάλι, όχι άλλο"...Τάση φυγής και αυτοπροστασία; Φόβος βαθύς; Δεν ξέρω...δε θέλω να ξέρω μάλλον...αλλά αυτό τον θάνατο εν ζωή φοβάμαι σίγουρα πολύ: το θάνατο των συναισθημάτων και της ανθρωπιάς που περνάει κι από μένα....

Αν διάλεγα ...

...δρόμο να ζήσω, θα ήταν η "Οδός Ονείρων"...ναι, η "Οδός Ονείρων" με τις μουσικές του Μάνου...η "Οδός Ονείρων" ή μάλλον η "Οδός Καθαρών και Φωτεινών Ονείρων"....
- Πάντως "Ονείρων"...
- Πάντα "Ονείρων"....και πάντα με μουσικές του Χατζιδάκι....
- "Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά....κάθε δρόμος έχει μια γωνιά για τα παιδιά...."
- Το θυμάσαι ακόμα με τη φωνή της Ε. στο Ηρώδειο; Ξαναβαφτίστηκε το τραγούδι...Αλλά και "Το μεθυσμένο κορίτσι..."
 - "Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι, το κορίτσι μου βουλιάζει..."
-Θυμάσαι στην Αρέκια στη Ζάκυνθο; Με μάγουλα κόκκινα από το κρασί - και από την πολλή καψούρα - είχες ζητήσει από την ομάδα να μου το κάνουνε καντάδα...ήμουν το "μεθυσμένο κορίτσι"...Καθ'όλα μεθυσμένο!

Μας σημαδεύουν τα τραγούδια. Μας μαρκάρουν. Ορίζουν στιγμές. Ξύνουν πληγές. Δίνουν φωνή σ' όσα δεν ξέρεις πως ζεις και σ' όσα δεν ξέρεις πώς να τα πεις. Σου κάνουν συντροφιά κι άλλοτε σ' αφήνουν να νιώθεις ακόμα πιο μόνος. Βγάζουν λυγμούς. Σε διαπερνούν και προκαλούν σπασμούς. Σε ταξιδεύουν γλυκά. Σε προκαλούν σκληρά. Σε προσκαλούν. Στο όνειρο. Εκεί απ' όπου δε θα ξεφύγω- και δε θέλω να ξεφύγω - ποτέ....

Δυο φιλιά σου...

...κι ένα χάδι....παραδόθηκα σε σένα, δε λογάριασα κανένα κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει....


Κάθομαι στη βεράντα απολαμβάνοντας την ησυχία της νύχτας και με κιλά τις τύψεις για την ολόφρεσκη τάρτα λεμόνι που καταβρόχθισα με τη φιλενάδα μου - είπαμε το βραδυνό φαγητό είναι κοινωνικό το άτιμο! Και ξαφνικά ενώ βογκάω από το βαρύ στομάχι και ξεκουμπώνω το παντελόνι μου περνάει αμάξι. Άσχετο! Κι ακούω το τραγουδάκι. Το σιγοψιθυρίζω. Κολλάω - και τώρα το γράφω!

Πόσα χρόνια το ξέρω...φυσικά και δε θυμάμαι πότε το πρωτοάκουσα- έχει σημασία;άλλωστε νιώθω πως το ξέρω από πάντα...
Ωραία κυλάει το βράδυ. Ωραία να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους αγαπημένους. Που κάποτε μοιραζόσασταν μια καθημερινότητα και τώρα μπορεί να κάνετε κι ένα 6μηνο για να βρεθείτε! Τι ωραία...Κι όταν ξαναβρίσκεστε είναι σα να τα είπατε μόλις χτες!

Γι'αυτές τις λίγες στιγμές, γι'αυτές τις μικρές χαρές, γεμάτες αναμνήσεις και γεύση από τάρτα λεμόνι, αξίζει....

Deep Blue Sea {1}

Με βλέμμα ζαλισμένο και κορμί νωχελικό από τον ύπνο - απομεσήμερο Σαββάτου - και ποτισμένο με τη θαλασσινή αρμύρα κι εσάνς αντηλιακού, γράφω δυο γραμμές και χαιρετώ το καλοκαίρι....Το μυρίζω, το ανασαίνω, το χαίρομαι!

Σε γνώριμο στέκι (καταφύγιο), με παρέα (σχεδόν) όπως παλιά κι όπως πάντα, με το ίδιο κάδρο απέναντι, τα τζιτζίκια να μουρμουράνε και τον Ευβοϊκό να κάνει κόντρες με το βοριαδάκι...

Αποφασίζω να σηκωθώ...ξυπόλητη και με μαγιό...πάλι κουβάλησα ρούχα που δε θα βάλω...δε με νοιάζει, πάντα  τα ίδια κάνω...

Κοιτάζω τη θάλασσα και την παρακαλώ να μην αγριέψει....θέλω απεγνωσμένα κι άλλη βουτιά....θα μου κάνει το χατήρι;;;

(to be continued)

ps: Τελικά δε μου το έκανε το χατήρι...όμως μου χάρισε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.....

Τα βράδια μου τα εργένικα....

Τα γουστάρω πολύ "τα βράδια μου τα εργένικα"...Δεν είναι ότι σπάζομαι που είναι εδώ εκείνος...όχι βέβαια! Αλλά ηρεμώ και ξεθολώνω λίγο όταν μένω μόνη...Έχω χρόνο και χώρο για μένα τα βράδια σαν τώρα - καλή ώρα - που η μικρή μου έχει κοιμηθεί...Άναψα τα κεράκια μου, ξάπλωσα στον καναπέ στο μπαλκόνι μου και μυρίζω γιασεμί και νυχτολούλουδο...Από κάπου ακούγεται τζαζ....κι ένα μωρό να κλαίει...αλλά εγώ ακούω μόνο την τζάζ...και τον απόηχο της λεωφόρου.....

Σήμερα πήγα μια ωραία βόλτα στο κέντρο...με την μικρή...Μοναστηράκι...δίπλα στην Παλιά Αγορά...παγωτό χωνάκι με δυο μπάλες - ευρωπαϊκές όμως γεύσεις, τι...! - ωραία κουβεντούλα με την Δ. που είχα επιθυμήσει και θα 'θελα να μπορούσα να βλέπω πιο συχνά....μου έλειπε και η J....μ'άρεσε που έδειχνα στην μικρή μου μια αγαπημένη μου μεριά της Αθήνας....έλαμπαν τα ματάκια της μόλις είδε την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα! Περπατήσαμε στον πεζόδρομο και χαζεύαμε τους μικροπωλητές...ρίξαμε ψιλά σε δυο πλανόδιους μουσικούς....κι αν δεν είχε γεμίσει το στομάχι μας με παγωτό θα χτυπάγαμε κι ένα κεμπάπ με πίτα στον Σάββα, αμέ!

Και τώρα πλήρης κι αραχτή....με το λάπτοπ μου και το χέρι μου να γράφει - και τη σκέψη μου να τρέχει (μα αντέχει!)...Δεν άνοιξα τηλεόραση σήμερα, δεν άκουσα ειδήσεις ούτε από το ραδιόφωνο, ούτε εφημερίδα αγόρασα, ούτε μπήκα στο ίντερνετ να διαβάσω καμιά είδηση....Μάλλον γι' αυτό είμαι πιο ανάλαφρη..Μας έχουνε μπουχτίσει! Φόβος για όλα, φόβος παντού...Γι' αυτό κι εγώ σήμερα ψηφίζω καλοκαίρι, καρπούζι και κεράσια, βόλτα στην Αθήνα, γιασεμί και νυχτολούλουδο, χωνάκι παγωτό και τον γαλανό ουρανό της Αθήνας....Α! Και τα "βράδια μου τα εργένικα"...μ' ένα ποτήρι σανγκρία στο χέρι....την Billie Holiday στο ραδιόφωνο....ένα αεράκι που χαϊδεύει τα ξυπόλητα πόδια, τα κεράκια που φωτίζουν γλυκά κι εμένα να αποκοιμιέμαι ήσυχα και γλυκά......

Gone with the summer.... {2}

"Tου ονείρου η αύρα"...πέρασε, την ένιωσα, ήταν εδώ, ήμουν εδώ - εσύ δεν ήσουν....κι ας σ'ένιωσα εδώ τριγύρω....

- Μα εδώ είμαι, πάντα και παντού...όπου είσαι συ είμαι κι εγώ...με κουβαλάς....

Οι άνθρωποι που αγαπάμε δε φεύγουν στ' αλήθεια. Τους κουβαλάμε μέσα μας...δεν ξεχνάμε τη φωνή τους, ξεδιψάμε την πληγή τους....ακούμε τη φωνή τους...μας λείπει τ' άγγιγμά τους - μαθαίνουμε να ζούμ μ' αυτό...Μας πονάει η απώλεια, μας γονατίζει, μας θυμώνει...

- Μας κυκλώνει....

Την αγαπάμε όμως....μ' ένα παράξενο τρόπο....την αγαπάμε όπως κι εκείνους γιατί είναι το μονοπάτι να ερχόμαστε πάντα σ' εκείνους....

-Mε σκοτείνιασες πάλι....

Ναι...αλλά σ' αρέσει ;-)..."Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια"...Θυμάσαι;

(texted again - to be continued....)

Gone with the summer....{1}

"Όλα τα πήρε το καλοκαίρι...."

-Αυτό που έφυγε;

Όχι αυτό που θα 'ρθει...πριν έρθει φύσηξε -ξέρεις αυτό το αεράκι του καλοκαιριού, εκείνο το δαιμονισμένο που πιάνει τις Κυκλάδες -  φύσηξε και τα σκόρπισε όλα. Όλα!

-Και μας τους δύο;

Και "μας τους δύο χέρι με χέρι" - όχι πια! Τώρα έρημοι, σε έρημους δρόμους...

-"Έρημοι δρόμοι"....

Σα να ερήμωσαν στ' αλήθεια όλα...σα να μην υπάρχει τίποτα πια τριγύρω, τίποτα και κανείς. Δε σε νοιάζει, δε νιώθεις- κι όμως ένιωσες κάποτε τόσα πολλά...

-Θα ξανανιώσεις....

Θα ξανανιώσεις; Θα ξαναζήσεις; Θέλεις; Κι όταν όλα ξεθωριάσουν και φύγουν θα ξαναερημώσεις....ε; Θέλεις; Θέλεις....Γιατί αξίζει για όσο κρατάει;Μπα! Γιατί είναι αβάσταχτο το μετά, έστω κι αν σου πάρει και μόνο μια μέρα ως να σηκωθείς πάλι....

(to be continued..... this was texted at the cell phone....while day-dreaming....to be continued...)

Happy end...

Τώρα που μεγαλώνω μ' αρέσουν οι ταινίες με happy end...Θέλω στο τέλος το κορίτσι να φεύγει με το αγόρι...ο χαμένος να τα βρίσκει όλα και να ξεκινά από την αρχή....ο κακός να γίνεται καλός....ο φτωχός να στέκεται στα πόδια του...ο χτυπημένος να ξαναπερπατά....η αρρώστια να νικιέται....θέλω να το βρίσκεις εκείνο το φιλί "που το λαχτάρησες πολύ...."Αυτό θέλω...


- Το θέλεις γιατί στ' αλήθεια είναι αλλιώς....


Και να 'ναι αλλιώς και να γίνει αλλιώς δε με νοιάζει....θέλω να βλέπω ότι βρέχει και να γουστάρω...όχι να βρίζω που δεν έχει λιακάδα και χάνω άλλη μια εκδρομή....θέλω να βλέπω ότι χιονίζει κι όλοι αισθάνονται ότι είναι στο παραμύθι κι ότι ξαναγίνονται παιδιά και φτιάχνουν χιονάνθρωπους (πάντα υπάρχουν διαθέσιμα καρότα, σκουπόξυλα και κουμπιά!) και δε σιχτιρίζουν που δε μπορούν να κουνήσουν γιατί κανείς δεν καθάρισε τους δρόμους...θέλω να βλέπω ότι τολμάς κι ας φοβάσαι - και στο τέλος βγαίνεις κερδισμένος κι όχι ότι πάλι έμεινες πίσω μ' ένα γαμώτο.....


-Γαμώτο...!


Θέλω να βλέπω ότι κάνεις έρωτα ό,τι ώρα και να' ναι, όπου να'ναι και να μη νιώθεις κουρασμένη...θέλω να φοράς πάντα τα σωστά εσώρουχα και να μην κάνεις πίσω γιατί φοράς το λάθος σλιπάκι....να με φιλάς και να ακούγεται από κάπου η Billie Holiday κι όχι το δελτίο στις 12μιση με παραγραφές, διαγραφές, απογραφές.... να με παίρνεις αγκαλιά και να μυρίζω γιασεμί κι όχι να είμαι ποτισμένη με το βαρύ απόσταγμα της μέρας....να σε φιλάω και να μυρίζεις γρανίτα λεμόνι κι όχι να γεύομαι το στεγνό σου στόμα...


-Γρανίτα (από) λεμόνι...


Θυμάμαι την ταινία...θερινό σινεμά....ήταν ήδη παλιά κι εσύ στην εφηβεία.... αλλά το σινεμά είχε αφιέρωμα σε παλιές ταινίες...πήγα παρέα με την φίλη μου...εκείνη ήταν μεγαλύτερη κι εγώ τυχερή που με αφήσαν να πάω μαζί της....πατατάκια, πορτοκαλάδα ΑΓΝΗ, μουσικές του Paul Anka, πάρτυ, έρωτες....και να μυρίζεις το γιασεμί.....κλείνω τα μάτια και είναι σα να είμαι εκεί....sealed with a kiss....


-Και lonely, I'm Mr. lonely....


Να'ταν ωραίο και το αγόρι! Στις ταινίες θέλω να είναι ωραίο το αγόρι....και το κορίτσι, δε λέω...αλλά κυρίως το αγόρι....είναι όλα τόσο κανονικά κάθε μέρα...είμαστε όλοι τόσο...απλοί, συνηθισμένοι....εκεί δε μπορεί, πρέπει να είναι...παραμυθένια! Ναι, βρήκα τη σωστή λέξη: παραμυθένια! Σινεμά ο παράδεισος - άλλη υπέροχη ταινία! - έτσι πρέπει να 'ναι!


-Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι....


Ακριβώς! Γι' αυτό στα 120 λεπτά που θα καθίσεις να δεις μια ταινία θέλεις το παραμύθι, το ταξίδι, το χρώμα, την μελωδία, το ωραίο.... χωρίς ενοχές! Ψηφίζω παραμύθι απροκάλυπτα κι ακομπλεξάριστα! 
Happy ending! - και βλέπουμε μετά.... 

Λέξεις, λέξεις μες στο χρόνο....

Κάτι ρωτάς, κάτι απαντώ
λέξεις, λέξεις μες το χρόνο
κάπου είσαι εσύ, κάπου κι εγώ
κάπου, κάπου σ' ανταμώνω
Κάποιες φορές στιγμές, στιγμές
μοιάζουν όλα κερδισμένα
ξαναγυρνάς ξαναγυρνώ
στη συνήθεια και στο ψέμα...




http://www.youtube.com/watch?v=fcnb3MB6yKA


Όλα στο φως....


Πάντα στο φως...μέσα σου...πάντα ήξερες...μπορεί να μην το έδειχνες...μπορεί και να φοβόσουν...πάντα ήξερες...
Και στο σκοτάδι βρίσκεις φως....το λατρεύεις αυτό το φως μες στο σκοτάδι....είναι λίγο....είναι όσο πρέπει ...δε βρίσκει τα ψεγάδια σου...αυτά θες να τα κρύβεις καλά.... όχι από αυτούς που σε ξέρουν....


Είναι στιγμές που ζεις την ψευδαίσθηση ότι τα έχεις καταφέρει...χαμογελάς, ψηλώνεις, παίρνεις ανάσα, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη για κανα λεπτό, για όσο κρατάει αυτό πιστεύεις σε σένα και μετά....τζίφος!! Όλα εξαφανίζονται!!!!! Τα κεκτημένα από μεγάλα γίνονται μικρά....δε βαριέσαι....αγάπα σε και παρ'το χαμπάρι: έτσι είσαι!


-Κι όσα δεν είπαμε;;


-Όλα τα είπαμε...το ξέρεις...αφού τα είπαμε πάει να πει πως το πιστέψαμε έστω για μια στιγμή...άρα δεν ήταν ψέμα....δε θες να βγει στο φως...είναι αρκετό να είναι στο δικό σου φως....


- Βάλε φωτιά στο βλέμμα, ρίξε ένα φως σαν αίμα - κι ύστερα κοίτα με...


Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα τα λόγια αυτά του Αλκίνοου...πριν τα βάλει στο στόμα της η Ε....τα διάβαζα στο χαρτί....όλο μου το κορμί το διαπέρασε ένα παράξενο ρεύμα.....απίστευτο!! Και μετά άκουσα το τραγούδι για πρώτη φορά στο στούντιο...έκλεισα τα μάτια....ήμουν αλλού...κι ένιωθα τόσο τυχερή που το ζω! Είναι σημαντικό να μπορείς να λες "ευχαριστώ γι΄αυτό που ζω"...Είμαι ευτυχής που το κάνω συχνά....


-Επίσης συχνά σκοτεινιάζεις...


-Ε και; Κι αυτό χρειάζεται....μετά από τη σκοτεινιά και τη downiλα άλλωστε γίνεται κανείς πιο δημιουργικός...χείμαρρος οι σκέψεις! ποτάμι οι λέξεις! θες να στεγνώσεις και γράφεις και γράφεις....ανασταίνεσαι!


-Ταυτόχρονα τρελαίνεσαι....


-Ε και; Τρελαίνεσαι ναι! Είναι σα να 'χει πανσέληνο κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή...μετράς το χρόνο αλλιώς...δεν κοιμάσαι όπως τις άλλες μέρες...βλέπεις αλλόκοτα όνειρα....ξυπνάς μες στη νύχτα - ξυπνάς με τη νύχτα....ιδρώνεις....μετά κρυώνεις....ανθίζεις για λίγο, πετρώνεις μετά.... και γράφεις....γράφεις....σε χαρτάκια που έχεις στην τσέπη, στο λαπτοπ, στο κινητό, παντού! Και για λίγο "μοιάζουν όλα κερδισμένα"....

Home (sweet home)....

Σπίτι είναι εκεί που πίνεις τον ωραιότερο καφέ όταν ξυπνάς...έχεις τα υλικά που θέλεις...ξέρεις πού να τα βρεις...τον φτιάχνεις τον καφέ σου μόνος σου - ναι ο ωραιότερος καφές είναι αυτός που φτιάχνεις μόνος σου! -...ξέρεις πού θα κάτσεις να τον πιεις...τώρα που καλοκαιριάζει γουστάρεις το πίσω μπαλκονάκι που βλέπει τον κήπο...εκεί δίπλα απ' την κουζίνα....κι άμα έχει ξεμείνει και καμιά εφημερίδα από τις κυριακάτικες που ποτέ δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις Κυριακή είναι η καλύτερή σου....
Προτιμάς τις καθημερινές...τις Κυριακές δεν τις ήθελες από μικρή...ειδικά τις Κυριακές τα απογεύματα....κι ακόμα πιο ειδικά τα χειμωνιάτικα απογεύματα της Κυριακής - φρίκη!
Τις καθημερινές όταν καταφέρνεις να κρατηθείς ξύπνια και φεύγει το σχολικό με την μικρή φτιάχνεις ζεστό καφέ κι απολαμβάνεις τη σιωπή....στη δίνουν τα τηλέφωνα...δε θέλεις! Θέλεις μια ώρα για σένα...χωρίς να μιλάς...χωρίς επαφή....ξέρεις ότι μετά από μια ώρα όλα θα αλλάξουν...θα είσαι πάλι στην τσίτα...ενώ τώρα...καφές, εφημερίδα και μουσικές του Χατζιδάκι....δεν έχεις καλύτερο...κι εσύ ξυπόλητη χειμώνα-καλοκαίρι! Με μια ζακέτα για την πρωινή δροσιά...
Αυτό είναι σπίτι, μάλιστα...

Σπίτι είναι κι εκεί που είναι η μάνα....εκεί που αν είσαι τυχερός σε περιμένει το παιδικό δωμάτιο - ή ό,τι έχει μείνει από αυτό...η πόρτα που ανοίγει και μυρίζει την αγκαλιά της μαμάς σου, όπως τότε...σα να μη πέρασε μια μέρα - κι ας σ' έχει τώρα εκείνη πιο πολλή ανάγκη... εκεί που πάντα υπάρχει κάτι στο φούρνο...που με το που ξυπνάς εκείνη σου έχει ετοιμάσει τον καφέ - ναι κι αυτός είναι υπέροχος καφές! ξέρει η μάνα....- εκεί εκείνη έχει μαγειρέψει 100 φαγητά από τη χαρά της που θα έρθεις κι εσύ της γκρινιάζεις κι ας γουστάρεις...που ξέρεις τι θα βρεις στα ντουλάπια κι ας έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που έφυγες...που εκείνη σε περιμένει να γυρίσεις όταν βγαίνεις κι ας είσαι κι εσύ μητέρα πια...εκεί που κάθε φορά που στρίβεις τη γωνία και κοιτάζεις το παγκάκι νομίζεις ότι θα δεις κι εκείνον να καπνίζει....μα δε θα τον δεις....και συνεχίζεις...μυρίζεις τις τριανταφυλλιές, χαζεύεις το παρκάκι απέναντι, βρίζεις τον παπά που πάλι έβαλε τη λειτουργία στα μεγάφωνα, ακούς το γνώριμο γάβγισμα, χαιρετάς τη γνωστή που περνάει, κουβεντιάζεις με τη φιλενάδα της μάνας σου που μόλις μπήκε, κουτσομπολεύεις αυτούς που περνάνε, σκας στα γέλια με τα νεα που μαθαίνεις, συγκινείσαι που θυμάσαι, κυνηγάς την κόρη σου στον κήπο...

Όλα τα ίδια και τόσο διαφορετικά...κι όμως...έχεις σπίτι....έχεις δυο σπίτια...αυτό από πάντα κι αυτό που έστησες...προσπαθείς να αγαπήσεις το δεύτερο όπως το πρώτο...δεν ξέρω αν τα καταφέρνεις...
το νέο σου σπίτι όμως είναι το σπίτι του παιδιού σου... είναι ο κόσμος του, είσαι ο κόσμος του....μυρίζει τις μυρωδιές σου....κοιμάται με τα παραμύθια που του διαβάζεις...θα επιθυμεί τα φαγητά που εσύ του φτιάχνεις...θα μεγαλώνει - κι εσύ μαζί του....σε αυτό το σπίτι που γι' αυτήν το αγαπάς πολύ...απίστευτο αλλά πέρασαν 7 χρόνια και κάτι από τότε που την πρωτοπήρες αγκαλιά και το χαμόγελό της φώτισε τη ζωή σου....

Θέλω να ...

• γράψω ...μα χάνω τις λέξεις....κρατιέμαι από σκέψεις...δεν είσαι εκεί, δεν είσαι μέσα σ' αυτές...πληκτρολογώ με δυσκολία....κάνω συνέχεια λάθη...τα δάχτυλα δεν υπακούνε...και... κρύβομαι απ' την ουσία...πονάω ωραία....διψάω τη νύχτα, διψάω για νύχτα- σε βρίσκω εκεί...
• ψάξω...εκεί στα "κλειδωμένα", σ' αυτά που έχω φυλακίσει...που τα 'χω καταχωνιάσει...καιρός να τα βγάλω στη φόρα....
• φωνάξω!... 
• τραγουδήσω!... "ό,τι κι αν γίνει ένα να λες, πως μ' αγαπάς χίλιες φορές....κι εγώ εσένα"...αυτό μου ήρθε!!
• κλείσω τα μάτια...και ν' ακουμπήσω "γλυκά στην κουπαστή"...να φυσάει αεράκι...να νιώθω την ψύχρα, να σουρουπώνει και ν' αποκοιμιέμαι αγκαλιά σου....
• σου μιλήσω..σε ψάχνω...παντού! - δεν είσαι εκεί, δεν είσαι πουθενά....μένω βουβή...και νιώθω όλο και πιο κουρασμένη....
• χορέψω! μαζί σου...ξέχασα! δεν είσαι εδώ....δεν είσαι πουθενά...
• να σε ζήσω...να πάψω να σε φαντάζομαι...

"Ρωτάω τον Αυγερινό που λέει πάντα αλήθεια αν θα σε ξαναδώ ποτέ. Κι αυτός μ' ακούει και σβήνει...." (τραγούδι ημέρας και νύχτας - post full moon...)

Έχει πανσέληνο απόψε...

"...κι είν' ωραία..."
- Είναι; Εμένα με σκοτεινιάζει..
-Μ'αρέσουν οι σκοτεινιές (σου)...πάντα κρύβονται πίσω από το φως που εκπέμπεις...ναι εκπέμπεις κι ας μην το πιστεύεις...στο λέω εγώ!
-"Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα..."
-Τότε δε θα 'ταν σιωπή...και τη χρειάζεσαι τη σιωπή...κι εσύ...κι εγώ ....όλοι!
-"Σε μια φωτογραφία περπατώ, στην άκρη η πανσέληνος χορεύει..."
- Κοίτα τι θυμήθηκες τώρα! Τι είσαι εσύ ρε παιδί μου...!
- "Ο έρωτας δε μένει πια εδώ"...
-Και πού μένει τότε;
-Πάντως όχι εδώ....
-Θες να ξανάρθει;
-Εδώ;....δεν ξέρω...
-Αυτό είναι το θέμα...."τι θέλω τι, μήτε ξέρω τι...δυο γνώμες μέσα μου..."
-Σαπφώ....ξέρει τι λέει...
-Δεν ξέρει τι θέλει...αλλά ξέρει τι λέει ;-)
-"Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...."
-Μπα...."σαν το παράπονο στη φράση εδώ και τώρα...."...φεύγω...πάω σ'ένα "τοπίο μυστικό..." - "αναγνώστη βοήθεια.... "

Τώρα τι να πώ.... (αδημοσίευτο ...αμε!)

Τώρα τι να πω

Κι αν θα θυμηθώ τι θα κερδίσω

Δε θα είσαι εδώ

θάλασσες φιλιά

κι η σκέψη σου θηλιά

πνίγομαι στην άδεια σου μεριά

Μη ρωτάς γιατί

όλη μου η ζωή

από σένα πια θα περνάει

ήταν η στιγμή

ήταν το φιλί 

που με κόβει και με νικάει 

πού μας πάει...;

θέλω να ‘σαι εδώ

κράτησέ με, σκόρπισέ με πάλι

να σε ξαναζώ

Aν σε φανταστώ

Πέφτω στο κενό

Και ξαναγεννιέμαι πριν σε δω

Βόλτα στο χωριό...

Βόλτα στο χωριό...με βροχή....πήγαινα σιγά στην Εθνική...άκουγα το "Αυτή η νύχτα μένει" με την Ελευθερία και δε ήθελα να σταματήσει ούτε το τραγούδι, ούτε το ταξίδι ["και ζήσε το ταξίδι"] - το ζούσα το ταξίδι....άρεσε και στην Μ....την συντροφιά μου στη ζωή, την αδυναμία μου...άκουγε και δεν μίλαγε...είχε παραδοθεί...
Μετά φτάσαμε...το χωριό ήρεμο και βουβό....θα το 'λεγες και καταθλιπτικό....μα με το που κατέβηκα μύρισα τη γη....βγήκα από το αμάξι και ανάσανα...ήταν λίγο μετά την βροχή....έκλεισα τα μάτια και στάθηκα για μια στιγμή πριν ανέβω σπίτι....ανάσαινα, ναι!

Τελειώσαμε το φαγητό - τι φαγητό!! - και βγήκα με την Μ για περπάτημα. Περπάτημα και παγωτό!

Δυο σκυλάκια πιο πέρα μισοβρεγμένα είχαν κρυφτεί κάτω από ένα υπόστεγο για να μη βρέχονται....Ξεμύτισαν όμως και ίσα που πρόλαβα να τα φωτογραφίσω πριν εξαφανιστούν...Πιο κει ένα σαλιγκάρι αργά αργά προχώραγε μες στο παρτέρι...Δεν το πάτησα...όμως πάτησα σε μια λακούβα γεμάτη νερό! Δε μ' ένοιαξε! Γέλασα! Γελάσαμε πολύ!

Στο τέλος της βόλτας έκλεψα και κανα δυο αγριοδαμάσκηνα και μια χούφτα κορόμηλα...τι ωραία!!!! Ένιωσα πάλι 15 χρονών...!

- Γιατί πόσο είσαι;

-Σήμερα 15 και δε σηκώνω κουβέντα!

Eπήγα...

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
(Από τα ποιήματα του Καβάφη...)

"Τhe only way to get rid of a temptation is to yield to it..."

(Oscar Wilde - The picure of Dorian Gray)

Σήμερα γράφω με λόγια δανεικά. Έτσι ξεκίνησα κι έτσι συνεχίζω...

Η μέρα σήμερα δεν έχει τραγούδια. Έχει λόγια ανακατωμένα που φτιάχνουν μελωδίες. Χωρίς συνοχή από τη μια, χωρίς δομή κι όμως τις ακούω....τις χορεύω-ταξιδεύω....

Α! Να'το και το τραγούδι...ναι αυτό είναι τραγούδι "όσα ποτέ δεν είπαμε αυτά δε λησμονιούνται"...

Shhhhhhhhhhhhhhhh...........

-Σςςςςςςςςςςς..............η αλήθεια κοιμάται...
-...κι η αγάπη λυπάται...
-...φοβάται...κρυώνει....θυμάται...πεισμώνει.....κλειδώνεται....κλειδώνει.....
-...με λιώνει....
-σπασμένες πατρίδες...σκυμμένες ελπίδες....μα ελπίδες....
-...έχουμε όμως την ψυχή μας και πάμε...προχωράμε...
-"Δυνατά";
-Πάντα....
-..."πέθαινα για ένα σ' αγαπώ"...
-Κι όταν το άκουγες;
-Έτρεμα, έκλαιγα, τα 'χανα, γούσταρα, φοβόμουν πώς δεν το ζω εγώ....και ψήλωνα ταυτόχρονα....βασίλισσα (!)....όχι στον άσσο - έτσι γι' αλλαγή! - και ....τα'χανα! Δεν ήξερα τι να πω...εγώ....ποια εγώ; τι εγώ; γιατί εγώ; πώς εγώ;...
-Εσύ;
-Εγώ...ξέχναγα πάντα το εγώ....εγώ δε μ' αγαπούσα - άρα πώς να μ' αγαπήσεις κι εσύ;
-Σσσςςςςςςςςςςς....................
- Η αγάπη κοιμάται...η αλήθεια φοβάται....
- "Δεν είναι πόνος να πονεί...πόνος να θανατώνει...σαν την αγάπη την κρυφή που δεν ξεφανερώνει..."
Τραγούδι  ημέρας...............